Ночь

О существовании этой книги я узнала благодаря подкасту «Книжный базар», и если бы не он, то я бы никогда и не познакомилась с белорусской прозой и не узнала, что в этой стране ещё и постапокалипсис пишут. Для меня это был сюрприз. Итак, сюжет «Ночи» повествует о том, что в какое-то утро не встало солнце, и мир погрузился в вечную тьму. Мало того, солнце помимо тепла и света забрало с собой столь привычное и необходимое нам электричество, а, соответственно, и технологии. Единственным источником энергии являются обыкновенные батарейки. Таким образом, весь прогресс откатился на несколько веков назад, вернув человечество в подобие средневековья. Наш главный герой, владелец единственной в городе библиотеки и последней собаки, решается покинуть привычную ему Грушевку (в свое время бывшую…

Все мы любим не стены, не мебель, а знакомые лица официантов, запахи, интерьер и главное – свет. Тут всегда была такая уютная полутьма, можно было залипать в яблочнике часами.

Данный отзыв хотелось бы начать с таких слов: эта книга прекрасна!

На моём читательском пути попадалось приличное количество хороших произведений, которые задевают душу, увлекают, будоражат и выделяются на фоне других, не менее хороших. Так вот, эта книга стала для меня особенной. Я не знаю что именно повлияло на такое моё восприятие. Возможно, непередаваемая атмосфера, а может и то, как хорошо она написана. Очень интересно было читать и приятно! И, несмотря на события, описываемые в романе: холод, ночь, местами голод, апокалипсис - книга для меня была тёплым и уютным костром в зимнюю ночь. Очень странное…

Люди настолько привыкли к благам, которое дарит нам наличие света, что даже не представляют, что может произойти, если внезапно солнце не взойдет. Можно махнуть рукой и сказать, мол, подумаешь! Живут же люди больше полугода в условиях полярной ночи. А некоторые и вовсе не любят открывать шторы и впускать дневной свет: готовы провести в темноте сутки, недели или месяцы. А если представить, что не только солнце не взойдет, но и внезапно никому не удастся включить ни один электроприбор? И поднеся к газовой плите на кухне спичку, никто не увидит привычного голубого пламени? В условиях наличия удобств на ум сразу приходят идеи, позволяющие выжить в сложившейся ситуации. Для героев книги Виктора Мартиновича тьма наступила внезапно. Казалось, ничто не предвещает подобного. Но самом деле,…

Однажды над Минском не взошло солнце. Просто наступила ночь, которая не кончалась. Так долго, что прежний #Минск помер, а на его трупе плесенью расцвели районы государства. Ну как расцвели… Рабовладельческие авторитарные режимы, матриархальные и торговые республики. И даже демократическая #Грушевка. ⠀ Уровень жизни предсказуемо рухнул, привычные двигатели внутреннего сгорания перестали работать, а больше всего ценить стали котельные да цинк — батарейки, оставшиеся от прошлого "квитнеючага" мира. ⠀ В этом мире живет Книжник, который в своей квартирке в Грушевке скопил библиотеку, раздает книги в аренду и за этот счет процветает. Однажды его в пятую точку клюет петух и он отправляется с насиженного места в долгое путешествие через вечную белорусскую ночь, наполненную средневековыми…

Не очень люблю антиутопии, потому что редко в них бывает что-то действительно новое. Либо это мир ровно после биг бума - тогда это про попытки адаптироваться. Либо в них мир давным-давно после биг бума - и тогда это дивный новый мир и новые человеки. А, ну еще бывают просто квесты-бродилки. Здесь микс из первого и третьего. Как водится в большинстве подобных историй, человечество немедленно скатывается в феодальщину и битву за ресурсы. Однажды просто больше не взошло солнце. И перестало работать все электричество (кроме батареечного), интернет и прочие прелести. Почему порох продолжал взрываться, а бензин работать перестал - я не очень поняла, ну да ладно (хотя в итоге и будет попытка свести все к загадочной химической теории времени - видимо, то особая химия). Место действия - Минск и…

Кожны новы раман Віктара Марціновіча выклікае не толькі чытацкі ажыятаж, але і гарачыя спрэчкі крытыкаў. Не стаў выключэннем і найноўшы раман “Ноч”, які пабачыў свет летась у выдавецтве “Кнігазбор”. Не варта тут пералічваць усе закіды, якія выказвалі крытыкі ў адрас “Ночы”, але пра адзін варта ўсё ж сказаць. Шэраг крытыкаў даводзілі, што раманы Марціновіча нельга успрымаць і лічыць сур’ёзнай, высокай, а тым больш элітарнай, літаратурай, маўляў, гэта звычайны масліт, разлічаны на густы шырокага паспалітага чытача. Маўляў, проста ў Беларусі ніколі не было свайго масліту, такога, як, напрыклад, у суседняй Расеі, які дарэчы ёй актыўна дапамаглі ствараць пісьменнікі з Беларусі. І таму, кажуць гэтыя крытыкі, раманы Марціновіча відавочна адрозніваюцца ад традыцыйнай беларускай літаратару, але…

На мой погляд, на цяперашні момант гэта самая лепшая кніга В. Марціновіча. І яна не пра постапакаліптычную Беларусь, не гэта ў ёй галоўнае. Галоўнае, да чаго заклікае нас аўтар (у чарговы раз у гісторыі сусветнай літаратуры) - не здраджваць марам и дабру. 100 разоў гэта гаварылася, праўда? І В. Марціновіч вуснамі аднаго вельмі загадкавага героя адзначае, што добрае і дрэннае адрозніваць вучаць яшчэ бацькі, усе пра гэта ведаюць, але ніхто не робіць. Галоўны герой кнігі, Кнігар, нібыта паказвае нам уласным прыкладам - ідзі, цярпі, умей казаць "не" спакусам і моцным гэтага свету, не бойся, не рабі кепскага без патрэбы, але і калі ёсць тая патрэба, таксама лепей не рабі. Хай да цябе не прыдзе чараўнік у стэтсанаўскім капелюшы, атрымлівай асалоду ад самога жыцця, жыцця, у якім правілы гульні…

Віктар Марціновіч быццам бы даведваецца аднекуль пра таемныя жаданні беларускіх чытачоў і менавіта так стварае свае кнігі. Як яшчэ можна патлумачыць той дзіўны факт, што кожная яго новая кніга выходзіць з друку альбо са скандалам (як гэта было з раманам “Паранойя”), альбо з аншлагам на аўтограф-сесіях і дадатковымі накладамі.

“Ноч” – ужо шосты раман пісьменніка. Кожны раз аўтар не баіцца праявіць свае здольнасці на новай ніве. У гэты раз ён, пасля невялікага перапынку, зноў спрабуе сілы ў якасці фантаста. Але калі “Мова” была хутчэй антыўтопіяй, то новы раман – гэта суровая постапакаліптычная фантастыка.

Дзея кнігі адбываецца ў свеце, у якім знікла сонца і заўсёды пануе ноч. Галоўны герой, Кнігар, жыве ў вольным горадзе Грушаўка – адным са шматлікіх полісаў, на якія падзяліўся Мінск. На…

Другая за год кніжка Віктара Марціновіча. Гэтым разам постапакаліпсіс. Думаю, усе бачылі шмат розных фільмаў на гэту тэму. Не ведаю, як вам, але мне заўсёды было цікава: а што адбывалася бы ў маёй краіне ў такіх абставінах? І мне падаецца, у Марціновіча добра атрымалася гэта паказаць. Жыццё ў краіне працягваецца нават пасля таго, як святло знікла разам з часам. Бо як вызначаць час, калі няма ні світанкаў, ні захадаў. У новым свеце амаль кожны знайшоў сабе месца. А хто не здолеў - знайшоў выйсце... Галоўны герой рамана - Кнігар, які жыве разам са сваёй "сабуляй" Гердай у Вольнай Муніцыпаліі Грушаўка. Гэта адзін з полісаў, на якія падзяліўся Мінск. Але Кнігар разам з Гердаю мусіць выправіцца ў дарогу, бо калісьці пакрыўдзіў тую адзіную, якую кахаў. Меж імі безліч кіламетраў адлегласці і…

Ой, а я дык вельмі люблю чытаць пра месцы, якія ведаю, дзе сама бываю, асабліва тут, на радзіме. За гэта люблю Марціновіча, ён такі свой, родны.

Жыву я вокнамі на Вялікую Гару і кожны раз успамінаю Кнігара, як ен туды трапіў, як там смярдзела. А Гара, скажу я вам, ураджвае, нават з 15 паверха яна давіць на цябе, асабліва ў тумане ці надвячоркавым сутонні. Мне нават падаецца, што аўтар ёй і натхніўся на твор. Дарэчы, у нас шмат месцаў, дзе можна так "натхніцца"...

Я таксама мяркую, што кніга пра шлях. Пра шлях і выбар кожнага ў жыцці. Пра мяжу паміж дабром і злом, якую ўсе добра разумеюць, але большасць - адмаўляецца бачыць.

Кнігу праглынула за некалькі дзён і атрымала асалоду ад чытання. Дзякуй аўтару вялікі, люблю яго яшчэ мацней))

П.С. на аўтограф-сесію было не трапіць, пагатоў, цяжарнай.…