5 Кніга пра Шлях

На мой погляд, на цяперашні момант гэта самая лепшая кніга В. Марціновіча. І яна не пра постапакаліптычную Беларусь, не гэта ў ёй галоўнае. Галоўнае, да чаго заклікае нас аўтар (у чарговы раз у гісторыі сусветнай літаратуры) - не здраджваць марам и дабру. 100 разоў гэта гаварылася, праўда? І В. Марціновіч вуснамі аднаго вельмі загадкавага героя адзначае, што добрае і дрэннае адрозніваць вучаць яшчэ бацькі, усе пра гэта ведаюць, але ніхто не робіць. Галоўны герой кнігі, Кнігар, нібыта паказвае нам уласным прыкладам - ідзі, цярпі, умей казаць "не" спакусам і моцным гэтага свету, не бойся, не рабі кепскага без патрэбы, але і калі ёсць тая патрэба, таксама лепей не рабі. Хай да цябе не прыдзе чараўнік у стэтсанаўскім капелюшы, атрымлівай асалоду ад самога жыцця, жыцця, у якім правілы гульні ўнутры цябе, не зважаючы на постапакаліпсіс навокал.
У "Ночы" В. Марціновіч раскрыўся як мастак. Мастак унутранага стану героя і мастак навакольнага свету. Я чытала гэтую кнігу ў лістападзе, калі за вакном тое самае надвор'е, што і ў рамане на вуліцы, у выніку ледзьве стрымлівалася, каб ноччу не бегаць правяраць, ці ёсць электрычнасць у хаце, а ўдзень пільна ўглядалася ў неба - там, за коўдрай хмар, сонца ёсць, спадзяюся? Гэтая шэрая халадэча не назаўжды? Унутраны стан чалавека - роспач, боль, ваніты, няўтульнасць - В. Марціновіч даўно апісвае вельмі добра. Ты нібыта ідзеш праз туман і лес, спіш абы дзе, едзеш на цягніку, п'еш сурагат разам з героем, табе цёмна, цяжка, няутульна, як яму (адно толькі есці не хочацца, бо еш і за Кнігара, і за сябе, каб не змерзнуць жа )))
"Ноч" - вельмі хітры раман. У тым сэнсе, што ўсе лініі аўтар зводзіць разам толькі ў самым канцы. То бок, хто дайшоў, дачытаў, зразумеў - той ляціць да зор разам з героем. Астатнія застаюцца ў цёмным лістападзе без ежы недзе пад былым Слуцкам, енчачы, што

і гэтак далей.
Але калі ты дачытаеш, то і добрыя падарожныя на постапакаліптычных дарогах, і злыя сабакі на іх жа, становяцца зразумелымі. Гэта кніга пра Шлях, шлях не толькі як рух, але і як жыццё. А ў жыцці яно так ёсць, нелагічна і страшна, і не ведаеш, хто там выйдзе да цябе з тумана. Дзякуючы "Ночы" у мяне з'явілася больш сіл, каб ісці далей, з лістапада ў снежань.