Нельга забыць
Уладзімір Караткевіч
Лучшая рецензия на книгу
21 июня 2023 г. 13:43
172
5 Цяжкая сентыментальнасць
Творы Ўладзіміра Караткевіча з асаблівай асалодай успрымаюцца маім сэрцам. Ён з'яўляецца адным з маіх любімых беларускіх пісьменнікаў разам з Іванам Шамякіным. Кожная кніга прымушае задумацца аб тым, што гэты чалавек з цяжкім лёсам жыў не ў свой час. Падзеі паўстання 1863-1864 гг. не адпускаюць пісьменніка, і ён зноў піша пра гэтыя гады. Ён зноў вабіць час сярод дакументаў, каб стварыць штосьці незвычайнае.
Леаніды не вернуцца... Гэтыя метэоры не ведаюць пра чалавецтва, ім пляваць на яго лёс. А людзі працягваюць жыць, ствараць нешта неверагоднае. Яны працягваюць існаваць побач з зорамі і метэорамі, што нібыта вяршаць іх шлях па жыццю. Быццам нябесныя целы зводзяць мужчыну і жанчыну разам, бачыўшы іх продкаў шмат гадоў таму. А чаму не верыць у гэта? Цікавей жа апраўдаць сустрэчу галоўных…
Раман «бацькі» беларускай гістарычнай літаратуры Уладзіміра Караткевіча, спрабуе паказаць сучаснае жыцьцё праз прызму гістарычных падзеяў. Тэма паўстаньня 1863-1864 гадоў відавочна не адпускала беларускага пісьменьніка, але ён паспрабаваў апісаць ня толькі гісторыю, але і лёсы, што напаткалі нашчадкаў. Праўнук беларуса Усяслава Грынкевіча, удзельніка паўстання 1863 года, сустрэў Ірыну Гораву, праўнучку рускага афіцэра Юрыя Горава і пакахаў яе. Пакрычастыя сьцяжынкі Кліё зводзяць чарговы раз нашчадкаў лютых ворагаў, якія змагаліся не на жыцьцё але на сьмерць. Каханьне, нашчадкаў зачыняе нянавісьць мінуўшчыны і дае надзею на лепшую будучыню. Кніга была напісаная Уладзімерам Караткевічам, яшчэ на пачатку свайго творчага шляху, але чытаючы можна нязьменна адзначыць адно, Караткевіч нязьменна востра перажываў беларускую гісторыю і заклікаў ніколі не забываць пра мінуўшчыну дзеля будучыні. (З.К.)
Форма: роман
Дата написания: 1962
Первая публикация: 1962
Язык: Белорусский
Кураторы
Feminna
Рецензии
Всего 721 июня 2023 г. 13:43
172
5 Цяжкая сентыментальнасць
Творы Ўладзіміра Караткевіча з асаблівай асалодай успрымаюцца маім сэрцам. Ён з'яўляецца адным з маіх любімых беларускіх пісьменнікаў разам з Іванам Шамякіным. Кожная кніга прымушае задумацца аб тым, што гэты чалавек з цяжкім лёсам жыў не ў свой час. Падзеі паўстання 1863-1864 гг. не адпускаюць пісьменніка, і ён зноў піша пра гэтыя гады. Ён зноў вабіць час сярод дакументаў, каб стварыць штосьці незвычайнае.
Леаніды не вернуцца... Гэтыя метэоры не ведаюць пра чалавецтва, ім пляваць на яго лёс. А людзі працягваюць жыць, ствараць нешта неверагоднае. Яны працягваюць існаваць побач з зорамі і метэорамі, што нібыта вяршаць іх шлях па жыццю. Быццам нябесныя целы зводзяць мужчыну і жанчыну разам, бачыўшы іх продкаў шмат гадоў таму. А чаму не верыць у гэта? Цікавей жа апраўдаць сустрэчу галоўных…
Эксперт
Эксперт Лайвлиба
8 июня 2020 г. 17:26
745
4 "...жити ще можна , якщо друг поруч!"
Історія здалася мені дещо солодкуватою. Якби не від імені героя, а від імені героїні. Чи то мова така , що перетворює жорсткі сцени на пом'якшені, чи то забагато ліризму? Як ароматний чай, у який кинуто цукор. Перший ( історичний) розділ- ідеальний. Після - роман про кохання. Головний герой чуттєвий, егоістичний, самозакоханий. Другорядні герої про нього кажуть: "гарна людина", але підтверження вчинками цих слів замало. Зверхнє ставлення до жінки, що його кохає. Навіщо тоді вона йому? Головна героїня дивно вчиняє: наказує не кидати її подругу. Якби дійсно кохала- сказала б, щоб просто знайшов ту, що сподобається йому. Написанний у минулому сторіччі, роман ніби зависа у часі. Герой вчиться, живе в іншому місті, але їздить на таксі, декілька разів за короткий термін навідується до…
