Адгрымелі час свой громы. Гром-пярун імчыцца далей З грознай раццю грознай хваляй, А па лесе бураломы Засталіся нерухомы; Хто ўцалеў, маўчыць зацята, Толькі дуб над трупам брата Роніць з лісцяў слёзы жалю. Дзесь на ўсходзе нікнуць хмары, Дзесь адсвечваюць зарніцы Блескам-ззяннем таямніцы; Скаліць зубы слуп пажару — Бляск…
Развернуть