Радзіва "Прудок". Дзённік

Яшчэ ніводная кніга не пакідала пасля сябе такія падвойныя пачуцці. З аднаго боку, яна добра грае на нашай беларускай самаідэнтыфікацыі, на настальгіі па вёсцы і каранях. Тэмы, якія падымаюцца, вельмі розныя: адзіноцтва, род, Чарнобыль, побыт і гд гд.
Але калі прыбраць эмоцыі, што застанецца? Рваныя запісы даўншыфцера, які прыехаў на дзядова селішча "шукаць сябе". Моманты, калі гг марыць, што да яго будуць ездзіць унукі, качацца на арэлях на ліпе, мяне дзіка раздражнялі. Алё, у цябе недзе там ёсць дачка, якую ты кінуў і час адчасу возіш да сябе ў госці! З якой радасці ўнукі будуць да цябе ездзіць...

Легка мая любімая кніга за гэты год. Рагатала і раўла ўголас, прачытала за адзін дзень.Я ніколі не жыла ў вёске, але сустракала вяскоўцаў-палешукоў і аўтар вельмі дасканала перадаў ”тутэйшасць” народнай душы.Спачатку здаецца, што кніга пра жыццё аднаго беларуса, але, на самой справе, яна пра жыццё. Удзячная, што кніга трапіла ў мае рукі менавіта зараз.

- Каго любiш? - Люблю Беларусь! - То трымайся.

Я вам так скажу: если есть задача полюбить Беларусь, беларусов и беларускую мову с одной книжки, то берите Горвата и не пожалеете.

Андрусь Горват – совершенно удивительный автор и человек. Журналист по профессии, некоторое время он работал дворником в Купаловском театре, а потом уволился и уехал в глухую полесскую деревню Прудок – восстанавливать полуразрушенный дом своего деда, жить в нем и вести хозяйство. Такой дауншифтинг по-беларусски: с козами, курами, непосредственными соседями, надоедливыми мухами в хате и туалетом «у хвоях».

«У мяне ёсць мухi. Самую надакучлiвую муху завуць Наташа. Я люблю ўвечары легчы, выключыць святло i сказаць уголас: - Наташа, адчапiся. Не сёння».

О своей деревенской жизни Горват писал посты на фейсбуке, из которых…

Выбiраючы чарговую кнiгу для чытання, я натыкнулася на «Радзіва "Прудок"» Андруся Горвата i вырашыла расказаць вам трошкi пра яе, хоць i прачытана яна даволi доўно, але з'яўленне яе на маёй палiчцы мае сваю гiсторыю i вось якую))

Андруся я пачала чытаць яшчэ ў фэйсбуку і калі яго гісторыі выйшлі ў адной кнізе я вырашыла, што яна абавязкова павінна быць у маёй "бібліятэцы" і адправілася за ёй у Купалаўскі тэатр, дзе атрымаць яе можна было з рук самаго аўтара. Кнігу я атрымала, але вось за подпіс мне давялося "пазмагацца". Андрусь выявiўся заўзятым прыхільнікам думкі пра тое, што сталіца Палесся - Мазыр, я ж, лічу, што мой любы Пінск - не толькі адзiн з найпрыгажэйшых гарадоў Беларусi, але менавіта ён - сталіца Палесся) і ў нас выйшла спрэчка, як той казаў не абы якая)), але подпіс я ўсё ж…

245 с. @medisont.minsk Экранизаций нет, но в Купаловском театре был поставлен спектакль.

"Чым болей для душы, тым меней для кішэні. Чем больше для души, тем меньше на карман (про зарплату)."

"Мае харвацкія гены пужліва глядзяць, як мае беларускія гены цярпліва полюць. Мои хорватские гены испуганно наблюдают, как мои белорусские гены терпеливо полют."

"Прыгатавау́ суп, смачнейшы за мамін. І мяне гэта пужае. Приготовил суп, вкуснее, чем у мамы. И меня это пугает."

Если фраза "умею, знаю, практикую" в отношении белорусского языка про вас, то смело читайте. Я искренне улыбалась, смеялась, а порой и хохотала, а время от времени горько улыбалась над тонкостью иронии автора.

Радио "Прудок" - это просто глас белорусского национального юмора. Горького и искрометного, такого народного и попадающего…

Андрусь Горват "Радзіва"Прудок"
Гэту кнігу я прачытала ў жніўні, зараз перачытала, і вось зноў гатова пачаць з першай старонкі...
Жыў-быў беларус, просты хлопец, адвучыўся на журналіста, кім толькі  не працаваў, нават дворнікам у Купалаўскім тэатры.. Як па мне, ён шукаў сябе... І знайшоў: у рашэнні з'ехаць у вёску Прудок і аднаўляць старую дзедаву хату, у рашэнні размаўляць па-беларускі, у рашэнні цікавіцца свамі каранямі...І наогул Андрусь Горват узяў і зрабіў з маёй мары сапраўднае сучаснае шчаслівае жыццё, нічога - дайду і да сябе.
Я даўно так не рагатала над кнігай, над не ўсім разумелай грубаватай вясковай гаворкай, над жартамі, якія зусім не жарты, а  жыццё простых людзей, простае и складанае адначасова. Але не ўсе тут жартачкі, есць і разважанні, есць і сумныя дні, ўсе, як у жыцці,…

Па-свойму. Па-роднаму. Сумленна. Адкрыта. З душой. Кніга выклікае ўсе тыя адчуванні, якія зведваеш ўдалечыні ад вялікага горада, дзе-то далёка ў вёсцы. Ці ў чарговы закінутай сядзібе краіны. Ці проста глыбока ўнутры сябе. Цёпла і ўтульна. Вялікі дзякуй, Андрусь.

Вельмi лёгка чытаецца,напiсана щ любоу*ю,незвычайна для мяне. Раю прачытаць усiм. 5 з плюсам!

Цікаўлюся ў бабы Гашы: - Тапаром будзе тапарэм? - Тапаром будзе сякерай.

- Каго любішь? - Люблю Беларусь. - То трымайся.

Гэта не кніга, не дзённік, нават не пасты з сацсетак - гэта прызнанне ў каханні, так-так, менавіта ў каханні да Радзімы. Я нарадзілася і 27 гадоў жыла ў Мінску, вёскі ў маім жыцці амаль не было, толькі так - да якіх далёкіх родных заскачыць на дзень. Да школы я нават не ўяўляла, што існуе такая мова - беларуская. Памятаю, як павінны былі напісаць сачыненне "Чаму я люблю беларускую мову", любіць ці не любіць ужо вырашылі за нас. Зараз жа я жыву ў сярэднім нямецкім горадзе (пасля Мінска амаль правінцыя) на ўскрайку, у 2 хвілінах ад бліжэйшай нямецкай вёскі. Але вы ведаеце, якія яны, гэтыя нямецкія вёскі - па беларускіх мерках гэта катэджы, а не хаты, некалькі крам, аптэк,…