Красамоўнае сэрца

Няпростая справа, пісаць дзіцячыя кнігі. Куды лягчэй іх ілюстраваць. У гэтай кнізе, на жаль, ілюстрацыі апынуліся першаснымі і засланілі сабой тэкст. Разглядаць іх — гэта сапраўды адно задавальненне. Зграбныя, вытанчаныя лініі, прыемныя колеры, высакародныя прынцы і прынцэсы. Некаторыя малюнкі займаюць цэлы разварот і могуць захапіць не толькі дзяцей, але і дарослых, унутры якіх усё яшчэ жывуць летуценнікі. І варта адзначыць, што праілюстраваў кнігу сам аўтар. А па тэксце гэта звычайная чароўная казка, галоўны герой якой — каралевіч Артакс. У сваёй сям’і ён белая варона, бо не выяўляе такі ж жорсткі і бязлітасны нораў, як бацька ці браты. Аднойчы Артакс вырашае знайсці сваё каханне і выпраўляецца ў падарожжа. Вобразы, што сустракаюцца ў кнізе, даволі ўніверсальныя для казак і знаёмыя…

Цяжка знайсці раўнавагу і дасканаласць у гэтым негарманічным анізатропным свеце. Нештачка ды пераважыць. У гэтай кнізе малюнкі па-над усім. Я адчула сябе шчаслівай маленькай дзяўчынкай, улюбёнай у новую прынцэсу. Ах, фарбы, лініі, крыналіны, каруначкі, гарсэты, каралі, стужкі... Разглядаць і замілоўвацца! Ці так ужо важна, што там напісана?.. Казка неблагая, не. Проста малюнкі лепшыя.

Жыве сабе прынц, не такі, як усе, добры ў жорсткай краіне. Жыве сабе не такая, як усе, летуценніца-прынцэса сярод прыземленых утылітарыстаў. Будуць сякія-такія выпрабаванні, але хто сумняецца, што прынц і прынцэса сустрэнуцца?..

Казка філасафуе, перабольшваючы, як ёй і належыць, станоўчае і адмоўнае. Абое героі чужыя і нелюбімыя ў бацькоў (ажно да смерці) - не надта педагагічна... Слухай сваё сэрца, кажа…