Споведзь

Гэта кніга болю і кахання да Радзімы. Кніга паэта, які за яе аддаў жыццё. Яна такая, што пакуль ты чытаеш яе, ты пачынаеш жыць нейкім якасна іншым жыццём. Геніюш не прымала ніякіх варыянтаў-пасрэднікаў: яна магла рабіць, думаць толькі праўду і нічога акрамя яе. Калі я чытала, я думала, што ўбач мяне сення паэтка: як я раблю сваё жыццё, што гавару і як абіраю свой шлях, яна не запісала бы мяне ў свае сябры. А потым я супакойваюся і проста дзякую за тое, што стала з гэтай кнігай крыху лепш.

Прага 1930 - 1940-х гг. - вельмі перспектыўны кірунак даследавання для сучасных беларусаведаў. Колькі асобаў перасякалася там, колькі завязвалася гістарычных вузельчыкаў (якія, што праўда, часцей не развязваліся, а неўзабаве рассякаліся жорсткай пані-таварышкай гісторыяй). У "Споведзі" Ларысы Геніюш багата нітачак, за якія могуць пацягнуць даследчыкі. Але найбольш яскравыя старонкі, вядома, лагерныя. Многія людзі радыя забыцца, выкрасліць такія ўспаміны. Толькі моцныя асобы памятаюць. І самыя моцныя - дзеляцца ўспамінамі. Нагадаю, што старонкі "Споведзі" былі перададзеныя М. Чарняўскаму ў 1982 г. Значыць, пісаліся ў 1970-я!.. Нялёгка пісаць аўтабіяграфічныя творы, каб асоба аўтара не пераважвала падзеі. А можа, гэта і не хіба... Часам узнікала думка: ці не перабольшвае спадарыня Ларыса…