Мая школа

Калі адчынаяешь першую старонку “Маей школы” Ганны Севярынец і пачынаешь чытаць, то адразу можна адказаць на гэтае пытанне: так, усе падобны. Але трэба ўразумець, што яны падобны не толькі будынкам альбо сістэмай, а гісторыямі пра дзяцей і іх бацькоў, настаўнікаў. На працягу ўсяго чытання мае адчуванні былі розныя: і рагатала ад душі, і сумавала. Выдатны твор! 

"Можа падацца, што дзеці ў дзясятым класе нічога яшчэ пакуль што не страцілі, што яны яшчэ дзеці - пагаравалі і забыліся, што моцныя перажыванні і касмічная роспач - пра дарослых. Гэта не так. Дзяцінства падаецца чароўнай казкай толькі тым, хто забыўся на ягоную няпростую праўду. Насамрэч гэта выратавальны механізм - забывацца на праўду дзяцінства."

Книга, в которую я влюбилась с первых страниц!

Анна Северинец рассказывает о жизни школы в выдуманном небольшом городке под Минском. Автор сразу предупреждает, что это художественное произведение, а не воспоминания. Но я уверена, что любой человек, который ходил в школу на советском или постсоветском пространстве, узнает в разных моментах книги свою школу, учителей и одноклассников.

Очень тёплая и душевная книга, некоторые рассказы вызывают…

Ёсць на свеце тры падобныя між сабой містычныя рэчы: Бермудскі трохкутнік, лятучы галандзец і чарэпіцкі кабінет хіміі.

Пісьменніца і настаўніца Ганна Севярынец выдала новую кнігу, у якой перад намі паўстаюць не Алесь Дудар ці Уладзімір Дубоўка, якіх мы прывыклі бачыць у іншых творах Ганны, а вучні і супрацоўнікі школы ў выдуманым беларускім мястэчку Чарэпіты. Той, хто прачытае твор, будзе адчуваць, што і сам скончыў гэтую сярэднюю школу. Настолькі знаёмымі падаюцца яе насельнікі.

Я чытала і чакала, калі ж Ганна сарвецца і пачне расказваць пра літаратараў 20-30-х гадоў. Гэта адбылося! Праўда, на 175 старонцы і нядоўга :D Бо кніга не пра тое. Гэта своеасаблівы дзённік настаўніцы, у якім яна расказвае, што адбываецца ў іх школе, якія сустракаюцца калегі і вучні. Важна, што імя настаўніцы ў…