Апошняя кніга пана А.

Ведаеце, чаму сёньня так шмат нават таленавітых аўтараў стараюцца пісаць кароткія і зразумелыя кнігі, простай мовай, даходлівыя і забаўныя? Таму што гэтыя кнігі прасьцей перакласьці на іншыя мовы, гэта раз. Таму што іх прасьцей прадаць. Гэта два. І таму што аўтары і выдаўцы думаюць выключна пра продажы і папулярнасць, а не пра боль, страх і свабоду. Творчасьць нікога ўжо не цікавіць.

Як мы бачым, Альгерд Бахарэвіч думае пра боль, страх і свабоду. Прычым думае пра гэта даволі шмат, судзячы па аб’ёме ягонай кнігі. Ды й паводле зместу гэта заўважна. Пісьменнік, якога ў сучаснай беларускай літаратуры я магу назваць галоўным. Не паводле чэргаў па аўтограф і фотачак з ягонымі кнігамі ў інстаграме. А паводле якасці прозы і маштабу таленту. У кожнай новай кнізе ён знаходзіць, чым здзівіць. І мне…

Казкі. Што гэта і навошта яны існуюць? Для таго каб дапамагчы дзецям хутчэй заснуць? Ці для таго каб дзяцей забавіць? Ці каб пазнаёміць іх з жыццём і ягонымі правіламі? А ў сваіх першапачатковых варыянтах, яшчэ не адрэдагадаваных Шарлем Перро ды Хансам Хрысціянам Андэрсанам казкі таксама для дзяцей? А для дарослых што? Толькі раманы ды нон-фікшн, містыка ды жахі? А каб пазнаць жыццё прытчы?

Казка. Менавіта такі падзагаловак месціцца на тытульным лісце кнігі. Бахарэвіч у інтерв'ю прысвечаным выхаду кнігі расказваў, што сам казкі любіць і ў творы паспрабаваў напісаць казкі для дарослых.

На адной планеце ў моры-акіяне існавала адна-адзіная Выспа, на якой жылі-былі людзі. І аднойчы Выспа пачала разбурацца, ссыпаючыся наўпрост ў мора-акіян. А да ўсяго пачалася эпідэмія ці то чумы, ці то чумкі,…