Шклатара

Артур Клінаў упарта і паслядоўна мяняе сваё мастацкае амплуа – з разраду модных мастакоў-інсталятараў пераходзіць у разрад модных пісьменнікаў-раманістаў. Спачатку выйшаў раман “Малая падарожная кніжка па Горадзе Сонца”, затым раманы “Шалом” і “Шклатара”. Прычым трэба адзначыць, што першы раман, які пабачыў свет у 2008 годзе, быў перакладзены на розныя мовы і выйшаў па-нямецку, па-расейску, па-шведску, па-венгерску і па-польску. “Шалом” таксама мае некалькі моўных варыянтаў.

Аматары беларускай літаратуры чакалі “Шклатару”, бо мелі магчымасць на старонках часопіса “пАРТызан” пазнаёміцца з фрагментамі рамана. Гэты твор пазіцыянаваўся як аператыўны мастацкі водгук на падзеі ў краіне. Сапраўды, ні ў адным празаічным творы беларускіх пісьменнікаў тэма Плошчы 2010 года не закраналася так…

За кнігу браўся з вялікімі сумневамі. Папярэднія раманы Артура Клінава не вельмі добра заходзілі. І "Малую падарожную кнігу па горадзе сонца", і "Шалом" кідаў чытаць задоўга да канца. Настолькі малацікавымі яны мне здаваліся. Гэтым жа разам ледзь мог адарвацца ад кнігі, каб знайсці час на сон, працу і здачу сесіі. "Шклатара" паглынула мяне цалкам. Кнігарня "Логвінаў" падае гэты раман як "кнігу для сваіх". Канечне, у вялікай ступені - гэта гісторыі людзей, з якімі мне даводзіцца сутыкацца ў фэйсбуку і на старонках незалежных выданнняў, але "Шклатара" ўсё ж нашмат глыбейшая, чым проста кніга для "тусоўкі". Раман дзеліцца не дзве часткі, якія часам дзівосным чынам злучаюцца. У першай - падзеі канца 2010 года. Выбары, Плошча, сэкс (невядома чаму напісаны ў кнізе праз літару е), віно (шмат…