Глубокое течение

Гэта быў першы раман Шамякіна. Напэўна таму ён крыху нагадвае "пробу пяра": напісаны зусім не мудрагеліста, калі не сказаць, даволі спрошчана. Нават самыя кранальныя моманты, калі Таццяна Маеўская ратуе яўрэйскага хлопчыка, або калі ўрач Алена, не маючы належнай падрыхтоўкі, вымушана ампутыраваць нагу каханаму, здаюцца крыху недапрацаванымі і не выклікаюць тых пачуццяў, якія павінны былі б выклікаць. Пэўныя эпізоды не вытрымліваюць крытыкі ў плане праўдападобнасці. Напрыклад, калі партызан Жэнька, ніколькі не хаваючыся, сярод белага дня прыходзіць у вёску, абвешаны траспарантамі, і праводзіць мітынг. А немцы ж зусім побач... І дзяўчаты ўсе такія баявыя: "Як гэта здорава — жыць, змагацца і кахаць!". Яно-то здорава, калі б не было столькі пакут і смерці. Няўлоўнасць і кемлівасць нашых…

Сумна. И гэта наша беларуская класіка? Добра, что свае знаёмство з ею я пачала не з гэтай кнігі. Найгаршэйшы прыклад савецкай літаратуры. Вяскоўцы і партызаны разам да крэтынізма аддана змагаюцца супроць фашысцкіх захопнікаў. Някага сумневу.

— Нічога... нічога, не гаруйце! Не плачце. Слязьмі ворага не пераможаш. Яго трэба біць! Віць бязлітасна, няспынна. — Цяпер ён спаліць нас, — уздыхнуўшы, сказаў нехта ў натоўпе. Лясніцкі хутка павярнуўся ў той бок. — Спаляць? Што ж... воўка баяцца — у лес не хадзіць. Спаляць — адбудуем, калі апошні фашыст ляжа касцьмі на нашых папялішчах.

На гэтам размова скончылася. Персанажы ідэалагічна верныя, лішніх думак ня думаюць і ведаюць, что дзесьці ў Маскве, у Крамлю дбае пра іх вялікі павадыр.

Некалькі месяцаў шукала кнігу. Дашукалася, цьфу.