Вольнеры. Прадвесце

За сваё жыццё, я паспела начытацца ўсялякага рознага, і, напэўна, ужо магу сцвярджаць, што ў мяне сфармаваўся нейкі густ на літаратуру. Іншае пытанне, наколькі ён добры, але нейкі ёсць. ⠀ Дык вось, фэнтазі маё безумоўнае каханне назаўжды. Як кажуць, спачатку яно, а потым ужо Арыяна Грандэ, Ледзі Гага... ⠀ "Вольнеры. Прадвесце" Валера Гапеева - гэта самае што ні на ёсць беларускае фэнтазі, насычанае нашай міфалогіяй і атмасферай. ⠀ Гэта гісторыя пра трох мінскіх старшакласнікаў, якія выпадкова пазнаюць пра існаванне іншасвета і пра змаганне дабра са злом. І, вядома, не застаюцца ў гэтай бітве ўбаку. ⠀ За містычны Мінск кніга атрымвае ад мяне плюсік, асабіста мне здаецца вельмі крутым, калі дзеянні адбываюцца ў месцах, па якіх ты сам рэгулярна шпацыруеш. ⠀ Спадабалася разнастайнасць…

Мінскія падлеткі мусяць знайсці аскепкі артэфакта, каб уратаваць свет.

Збольшага напісана някепска, але часам рэплікі падаваліся ненатуральнымі і вымушанымі.

Даволі займальна, чытаецца лёгка, але занадта шмат раздражняла.

У галоўнага героя маці сыйшла ад бацькі, і ў яго гора. Сямнаццаць гадоў чалавеку! І ўсю кнігу ён пастаянна імкнецца, каб маці сыйшла ад свайго новага мужчыны і вярнулася да бацькі. Сітуацыю б уратавала, калі б ён зразумеў, што ягоная мама – дарослы самастойны чалавек з правам на выбар, але спадзявацца не даводзіцца.

Наезды на настаўнікаў ідуць у камплекце. Асабліва на настаўніцу біялогіі: дурніца, верыць у эвалюцыю і не верыць у звышнатуральнае! Хіба нармальна нават у фэнтэзі-свеце прыніжаць матэрыялістаў?

Рамантычная лінія занадта прапіхваецца. (Малаімаверна, што гэта хітры…