Zmierzchy i poranki

Debiutował wspaniale krótką powieścią "Zagłada", która dostrzeżona została nie tylko w kraju. I już w niej ujawniły się właściwości tej prozy, kontynuowane i pogłębione w "Zmierzchach i porankach".

Także tutaj Piotr Szewc jest piewcą swej małej rodzinnej ziemi, także tutaj opowiada historie postaci, dla których stanowi ona świat dostępny, jedyny, jaki dobrze znają. Jego nowa powieść znakomicie przedstawia realia, jest jednak czymś więcej niż utworem realistycznym, jest baśnią o miejscach bliskich autorowi od najwcześniejszego dzieciństwa; ich przeszłość nie ukrywa przed nim swych tajemnic. Jest baśnią o ludziach, którzy w tym świecie żyją, kłębią się na ulicach miasta i po jego najbliższych okolicach, przeżywając swoje małe, ale nierzadko trudne sprawy. I ów świat niezwykły ukazywany jest z różnych perspektyw: raz tak, jak go widzi chłopczyk, który ledwo odrósł od ziemi, to znów tak, jak by mógł tę rzeczywistość postrzegać kołujący nad miastem bocian.
Świat powieści tworzą nie tylko należący do różnych kultur ludzie, składają się nań także zwierzęta, o których Szewc umie pisać w sposób uderzająco oryginalny. Jest on w swej powieści realistycznym narratorem, przede wszystkim jednak - poetą. Ta proza, niezwykle gęsta, pełna sugestywnych opisów i chwytających sedno rzeczy metafor, jest ze swej istoty prozą poetycką.