* * * І я расклаў на восеньскім стале Туман і срэбра, золата і вецер. Драбок самоты той, што не стае, Калі адныя на ўсім белым сьвеце Мы застаемся. Хоць і лістапад Абсэнт у келіх шчыра падлівае; І на шматкі каштанаў шакалад Апошнім промнем тонка наразае. Ну што ж, маўклівы сябра, падстаўляй І ты сваю загадкавую чарку, Што…
Развернуть