D?Z YOKUŞUN SAKİNLERİ

“G?beğim b?y?m?ş iyice. Her şeyi karnımda toplamışım. B?t?n o ?zlediklerim, ?zendiklerim. Bıktıklarım, biriktirdiklerim. Hepsi dert olmuş. Karnımda. Perdenin arkasından sokağa bakıyorum. Dışarda g?r?l g?r?l akan bir d?nya, bensiz. Herkes bir yerlere gidiyor. Telefonlar ellerinde. Ya konuşuyor, ya mesaj yazıyor ya da fotoğraf ?ekiyorlar. İnsanları var. Ben evde tek başıma.”Hayatın yokuşu kaderdendir. Kimine d?z, dertsiz olan sokak kimine alabildiğine dik bir yokuştur. G?z?n? yokuşun başına dikmezsin, başını eğersin yıldırmasın diye, dayanabildiğim kadar dayanayım diye, g?c?m yettiğince s?rd?rebileyim diye, başını eğer, katlanmanın bir yolunu ararsın. En ?ok biriktiren, en ?ok g?lgelerine, g?lgelere sığınanların… Kulaklarına fısıldanan sesleri en ?ok duyan, i?lerinde biriken zehri farkına varmadan ekip bi?enlerin hik?yeleri… İ?e d?n?k, hayatlarının kıyılarında kalmış, bırakılmış, yaralı, yaralarını kimseye g?stermeyen h?z?nl? kadınların hik?yeleri. Belleri b?k?l?rken g?lgelerinin biriktirdiği karanlık yanlarını taptaze taşıyanların…