Цитаты из произведения Комендантский час для ласточек

Всего 22

Morra

6 мая 2013 г., 01:20

Пожаловаться

…Любімыя дзеці не пішуць вершаў, бо кожны верш ёсць крык: “Перавяжыце мне раны!”

Morra

5 мая 2013 г., 02:35

Пожаловаться

Бачыць адзін і той жа пейзаж мы, каханы, асуджаны з табой па-рознаму, як былі асуджаны па-рознаму вымаўляць гукі, вітацца з сябрамі, гатаваць снеданне і вячэру, выказваць радасць і адчай, і тыя словы пяшчоты, якія мы шапталі адно аднаму, з галавой выдавалі нашую чужароднасць. Мы былі замураваныя кожны сам у сябе.

Morra

6 мая 2013 г., 02:24

Пожаловаться

У дрэнныя хвіліны ты нават падумаеш пра тое,што калісьці, шаснаццаць год таму, здзейсніла злачынства, няхай па неасцярожнасці, як пішуць ў канстатуючай частцы прысудаў, бо ты была маладзенькай дурнічкай, якая шукала кахання і шчасця, і таму асудзіла яшчэ адну душу на жыццё.

Morra

6 мая 2013 г., 00:50

Пожаловаться

Каханне ёсць мацярынства: я нашу цябе ў сэрцы, як сваё вечнае, адзінае дзіця (а потым ты нараджаешся і, магчыма, забіваеш мяне, але тое ўжо неістотна).

Morra

5 мая 2013 г., 03:13

Пожаловаться

— А мы з Арманда, — уздыхае Лідка, — год жылі наогул без вады. Гэтыя лайдакі не спяшаліся рамантаваць, а Арманда, ты ж яго ведаеш: “Рэвалюцыянер павінен трываць цяжкасці”,— ён дык, бляха муха, цэлы дзень на працы, рэвалюцыянер доўбаны,а “цяжкасці трываць” даводзілася мне, на карку тую ваду на пяты паверх цягала...

Morra

5 мая 2013 г., 02:58

Пожаловаться

Пра што яны думалі, ідучы на верную пагібель? Пра бедны народ, яны заўсёды думаюць пра народ, гэтыя гераічныя хлопчыкі, толькі чаму іхнія ахвяры абарочваюцца ў будучыммільёнамі ахвяр, іх кроў — рэкамі крыві?

Primula

12 января 2025 г., 17:19

Пожаловаться

Каханне - проста скрылёк апельсіна пад нагамі маршыруючага натоўпу.

xbohx

8 октября 2017 г., 21:41

Пожаловаться

Сэрца паляцела ўніз, быццам француз пад лёд Бярэзіны...

xbohx

8 октября 2017 г., 21:40

Пожаловаться

А той, хто любіць, безабаронны і адкрыты для нападу.

xbohx

8 октября 2017 г., 21:39

Пожаловаться

Хлусня і страх — звяркі адной пароды: запанаваўшы ўнутры нас, яны выцясняюць наша сапраўднае “я” у глухую каморку без вокнаў, дзе яно пакутуе, бы прывід Кацярыны пад уладаю ведзьмака, а самі захопліваюць лепшыя пакоі гаспадароў дома.