3 Скажам" прывітанне" каханню, што забіла апавяданне

Ух ты, пайшла смаркатая рамантыка! Усе гэтыя слінявыя пацалункі, ванітныя прызнанні ў каханні і ўпэўненасць у тым, што гэта сапраўднае пачуццё да канца. А мяне ўжо трасе ад саладжавасці. Так, у шаснаццацігадовым узросце верыш у каханне і ўсё такое, так што чытанне ў пачатковым падлеткавым перыядзе падобных кніг толькі ў плюс, але з кожным годам глядзіш на гэта з нейкай пагардай і агідай.

Моцна зайздрошчу галоўнай гераіне ў плане шыкоўнасці яе адзення. Лагічна, што гэта нельга не заўважыць. А вось на дакладнасць гістарычнай інфармацыі не магу спадзявацца. Нарэшце, час прызнаць, што на першым месцы стаіць відовішчнасць, а не адпаведнасць мінулай рэальнасці. Здаецца, трэба ператварыць гэта ў маветон і выдаць калектыўную петыцыю.

Але ж, з плюсаў можна адзначыць больш-менш раскрыццё ролі Ложы і Захавальнікаў. Чытачу адкрываецца ўнутраны свет, які ў папярэдняй частцы быў толькі паказаны мімаходам, у якасці закускі. Зараз надышоў час галоўнай стравы. Некаторыя таямніцы былі раскрыты, але штосьці засталося на дэсерт, каб захаваць інтрыгу.

Галоўныя героі мне здаюцца прэснымі. У іх няма жыцця - ужо занадта яны папяровыя. Паводзяць сябе як дзесяцігодкі, у якіх дуе вецер у галаве, бо тая пустая. Ім быццам бы і трэба разбірацца з праблемамі, а быццам бы і жадання няма гэта рабіць. А вось даданыя персанажы прывабілі. І няхай ім надалі няшмат увагі, але за нейкі час яны здолелі здзівіць і парадаваць.

Кніга не зацягнутая, падзеі змяняюць адна адну плаўна, без рэзкіх скокаў. І ўсё ж такі недахопаў у ёй дастаткова. Можна складаць свае тэорыі наконт далейшых эпізодаў, аднак намёкі ў гісторыі для мяне відавочныя. Лёгкі раман з прахаднымі пачуццямі - і нічога больш.