Отзывы о книге Роднае карэнне (сборник)

В рассказе описываются события Первой мировой войны через призму одного литовского хутора. На нем жила небольшая семья: пожилые отец и мать и две их дочки, Ядвися и Монтя, совсем молоденькие девушки. Двое сыновей стариков были далеко: один служил срочную, последний год, другой работал на шахте.

Всю весну шли слухи о каких-то учениях, которые проведет здесь лично сам император. И когда внезапно разразилась война, мужиков под вой и причитания баб погнали в гмину, откуда их отправляли "справлять кровавую тризну".

Оставшиеся в деревне и на хуторах старики, женщины, девушки и дети полной мерой хлебнули всех бед, которые приносит война. Об этом даже незачем писать, потому что впечатление, что Горецкий как будто описывает то, что творится в Украине последний год - время идет, а ничего не…

*русский вариант ниже*

Невялічкі, але адметны твор. Ён дакладна адлюстровае свой час. Час, калі сапсаваць (часам – і знішчыць) жыццё чалавека можна было з дапамогай аднаго даносу.

Аўтар вельмі яскрава паказаў, што кепскія справы робяць кепскія людзі. Так, Сафрон пачаў помсціць Вольцы з-за яе адмовы з ім сысціся, і дзяўчыну можна выдатна зразумець. Выдатных якасцяў у яго не было, затое дурных– хоць адбаўляй. Гэткі чалавек- гаўно, што яго наступныя дзеянні толькі сцвярджаюць. Вольга ж, наадварот, дзяўчынай была выхаванай і талковай, за што той дурань яшчэ больш яе неўзлюбіў.

Вынік сумны. Галоўная гераіня перажыла некалькі паклёпаў, страціла бацькоў і нават не здолела прыехаць развітацца з татам. Яна скончыла інстытут і стала лекарам, але гэтая лячэбная дзейнасць прывяла яе да хворага Сафрона.…

Мiхась Зарэцкi был расстрелян в годы сталинских репрессий . Сегодня некоторые его произведения стали хрестоматийными, вошли в школьную программу белорусских школ. Одно из самых известных и анализируемых произведений - рассказ «Кветка пажоуклая». Трагическая история жизни революционерки Марины, дочери и сестры, предавшей своего отца и брата во имя Великой идеи. Женщины и человека потерявшего место в жизни.

Кветка пажоўклая. І таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, зволіла месца здароваму, свежаму. І нямала было такіх кветак, што прыцягнуліся к сонцу Кастрычніка, што закрасавалі ў ім цветам жывым, пышна-дзейным. Але глыбока ўраслі карані ў атрутна-гнілую глебу, набраклую лёкам смяртэльным. І не вытрымалі палкага сонца. Пажоўклі...

Но есть в сборнике и более жизнеутверждающие…

І рускія, і нямецкія салдаты зусім аднолькава спыняюцца крыху адпачыць у гэтым невялікім хутарку. Падсілкоўваюцца і кідаюць на стол грошы за ежу, жартуюць з дочкамі гаспадара. Але вельмі хутка насельнікі хутара разумеюць розніцу паміж імі. Калі мясцовых дзяўчат немцы гоняць на работы і гвалтуюць. Гора і ганьба, а галоўнае

Чужы пакрыўдзіў, і свае ж не даруюць.

А думалася ж, хто можа напасці на мірных людзей у іх уласным двары?! Рускія войскі працягваюць то наступаць, то адступаць. І навучаныя горкім вопытам хутарскія дзяўчаты становяцца бежанкамі. А іх бацькі застаюцца дома, па-ранейшаму спадзеючыся на волю лёсу.

Хорошая книга было интересно читать, погружаясь в мир, в любовные переживание главных героев. Это первое знакомство с автором и с беларуским языком ( по этому читала долго, так как беларуский не знаю вообще, но если прочитать слово несколько раз то очень понятно). Автор смот передать атмосферу и переживания, и завлечь читателя. Осталась довольно прочитаной новелой.

Любовь - всегда одна: Ни выстрела, ни вздоха, Любовь - это когда Хорошим людям плохо. А.Васільеў

Калі правесці паралель з апавяданнем М.Зарэцкага "Ворагі", на якое я пісаў рэцэнзію ў мінулы раз, то і тут у сюжэце жаночая трагедыя паказана вачамі закаханага мужчыны, але "любоў - гэта слабасць", як сцвярджае Арончык, сябра галоўнага героя. Вось і Марына Гарнова не згаджаецца на шлюб, бо не імкнецца шчасця, ёй дастаткова кахаць, але на ёй бацькоўскі праклён. Яна, як і Ніна Купрыянава, была перад выбарам: контррэвалюцыянер брат, або адданасць камуністычнай ідэі. У адрозненні ад гераіні "Ворагаў" яна наплявала на кроўнае радство і нібы волат-цягнік, выкаваны рэвалюцыяй, парэзала жыццё брата... Пераасэнсаваўшы гэта, змянілася і часам на яе находзілі самотныя думкі пра смерць. І зноў М.Зарэцкі…

Твор пра станаўленне савецкай улады, у якім аўтар прыцягвае ўвагу чытача праз спачуванне асабістым лёсам герояў. Аўтар, нібы задае загадку, на якую шукаем адказ на наступнай старонцы, а адбываецца гэта на фоне гістарычных падзей. Кемлівы і ўважлівы чытач адразу здагадаецца пра каханне Ніны Купрыянавай да злачынца Зарубы. Першая падказка М. Зарэцкага, калі з дома Купрыянавых выйшла не 10, а 9 бандытаў, а Зарубе ўдалося збегчы. Другая падказка, калі Ніна не адказвае на пытанне Гуторскага:

"Ці любілі вы каго?" - "Не... Не скажу вам гэтага... Не магу.... Пасля, можа, самі ўзнаеце... Не, не скажу... " Яна неяк ўвабралася ў сябе, затулілася, быццам баялася сказаць лішняга. Ад ранейшага шчырага, сяброўскага настрою не асталося і следу. Яна зноў абярнулася ў тую заўзятую паненку, якую Гуторскі…