Цитаты из книг — Юлія Зарэцкая

Усё жывое жыць хоча – што кволы лісцік, што росная травінка, што вольная птушачка. І павінна жыць. Навошта ж забіваць? Як можна? Завошта жывое губіць жывое, калі абодва жыць прагнуць? Ты мяне не руш, я – цябе, і будзем жыць. Проста ўсё як быццам. І – складана...

... цуд таму і лічыцца цудам, што здараецца рэдка і неспадзявана, калі яго ніхто не чакае, калі ў яго адразу нават цяжка паверыць. А калі цуд хочуць зрабіць паўсядзённаю справаю, калі ўсялякае здзіўленне і захапленне ад яго перайначваецца ў няўтольную хцівасць і карыслівасць, ён знікае, як палахлівая знічка. Быў - і…

Нячаста ў нашым жыцці здараюцца цуды. Хаця хіба само жыгне ёсць найвялікшы цуд? Відаць, так, але ўсё ж... Усё ж хочацца цуду. І чалавек чакае. Ды няўжо ён здольны толькі чакаць? Не, ён сам можа стварыць яго. Абы захацеў.

Як начны небакрай без зор, як Купальская ноч без папараць-кветкі, як чарка без скваркі, так і мужык не можа без хітрасці.