Цитаты из книг — Мария Домбровская

- А если нельзя преобразить человека? - как-то зловеще и вполголоса спросил Орлович. - Самое большее, его можно обработать, можно использовать для чего-то, что видят и знают лишь некоторые. Иногда даже всего один кто-то.

Ostatecznie, jakby wyglądały wszystkie walki, prace, myśli tych, co działają na szczytach życia, gdyby tu i wszędzie nie stali zwyczajni, szarzy ludzie, co skromnie czynią swoje. Zresztą, czy serca ludzkie tęsknią do wielkich przeżyć, czy do pracy na spodzie, kto wie, czy komukolwiek przeznaczone jest więcej radości na…

Kiedy się jest w nieszczęściu i kłopotach, wtedy bywa przyjemnie dowiedzieć się, że inni cierpią to samo co i my - to przynosi niemałą ulgę. Ale kiedy się samemu naciułało sporo dobrego, tedy na wiadomość, że drugi z dołu sięga także po jakieś dostatki, ogarnia człowieka mętny niepokój.

Lecz ze wspólnej szczegółowej rozmowy o wszystkim, ze znękania pani Barbary wynika coś, co jest więcej miłością niż sama miłość. Ratują się wzajemnie, dźwigają i to ich znienacka zespala.

Każdy ma swój sposób dążenia do szczęścia, swoją drogę do pomyślności. Nam się może wydawać, że on do niczego po tej drodze nie dojdzie, a on coś tam na niej dla siebie po troszeczku znajduje, a jeśli go zawrócić, bardzo cierpi.

Błyskały mgnienia, kiedy uczuwała, że to, czego jej brak, nie należy do rzeczy z tego świata. A w takim razie, czy jedynym lekarstwem nie byłoby po prostu umrzeć i złączyć się już na zawsze z czymś niosącym pociechę i ukojenie, z czym tu na ziemi złączyć się nie mogła, nie umiała...

Ale skąd człowiek ma wiedzieć, co jest przyczyną, co skutkiem, czy źle mu dlatego, że chory, czy chory dlatego, że źle mu żyć na świecie...

A ta niepewność zdawała się wynikać nie, jak to bywa niekiedy, z nadmiaru sprzecznych przeżyć, w których trudno uczynić wybór, ale jakby z niedostateczności uczuć, myśli i chęci, które gasły, nim zdolały zapłonąć.