Клініка кітайскага дантыста

Назва, рэклама, якую зрабілі кнізе, дызарэентуюць. Чакаеш, што будзе абалдзенная кніга, хоць і невядома пра што, а на выхадзе - зборнік журналісцкіх тэкстаў. Прычым тэкстаў пасрэдных, зробленых па адной схеме. А чытаць тэксты, у якіх адна і тая ж журналісцкая схема, але амаль няма самога аўтара (толькі ва ўступным тэксце), чытаць не хочацца. Кніга нібыта мае структуру. Толькі гэта не дадае тэкстам цікавасці. Ёсць асобны раздзел, прысвечаны Уладзіміру Караткевічу. Вельмі проста пагаварыць з людзьмі,.хто ведаў пісьменніка (а такіх ой як шмат), і з іх слоў скляпаць гісторыю. Расказаць такія анекдоты пра Караткевіча. Банальна. А каб напісаць цікавую кнігу, трэба прыкласці сілы. Цудоўны апавядальнік Бартосік, на жаль, не напісаў кнігу, а сабраў зборнік пасрэдных тэкстаў.

Мінулагодні пераможца ўсіх магчымых літаратурных прэмій (Прэмія Стагановічаў, Прэмія Адамовіча і Прэмія Гедройца) Зміцер Бартосік парадаваў чытачоў новай кнігай. Як і папярэдняя кніга «Быў у пана верабейка гаварушчы…» , гэта зноў выбранае з выпускаў праграм (“Вострая Брама” і “Падарожжы Свабоды” на Радыё Свабода). Як сцвярджае анатацыя, кніга ўяўляе сабой “падарожжа па забытых адрасах культуры”. Зміцер Бартосік валодае неверагодным талентам апавядальніка, а таксама інтэрв’юера, калі можна так гэта назваць. Ён можа разгаварыць чалавека, каб выцягнуць з яго цікавыя гісторыі. Успамінаю, як раскручвала бабулю на расповеды, калі ва ўніверсітэце ў нас праходзіла фальклорная практыка. Трэба было збіраць матэрыял па вёсках, сярод знаёмых ці незнаёмых людзей. Дык у мяне нават родную бабулю не…