Зміцер Бартосік — об авторе
- Родился: 14 ноября 1969 г. , Рыбінск РФ
Биография — Зміцер Бартосік
Нарадзіўся ў Рыбінску (Расея). Бацькі Зьмітра былі тэатраламі: бацька — рэжысэр, маці — акторка.
У школу пайшоў у Усьць-Каменагорску. У 1978 годзе сям’я пераехала ў Гомель[1]. З 13 гадоў авалодаў гітарай, вырас на песьнях Высоцкага і Акуджавы. У 13-гадовым узросьце зьняўся ў фільме «Чужая Бацькаўшчына» па рамане Вячаслава Адамчыка.
Вучыўся ў Ніжагародзкай тэатральнай вучэльні, быў выключаны «за бяздарнасьць». Пасьля працаваў шліфоўшчыкам на Гомельскім заводзе станочных вузлоў. Служыў у шэраговым батальёне. Пасьля дэмабілізацыі працаваў рабочым сцэны ў гомельскім тэатры, потым у будаўнічым бізнэсе ў Вільні, на радыё "Свабода".
КнигиСмотреть 6
Титулы, награды и премии
Атрымаў літаратурную прэмію Ежы Гедройца-2017 за кнігу «Быў у пана верабейка гаварушчы».
Премии
РецензииСмотреть 5
29 ноября 2018 г. 16:58
292
4.5
Мінулагодні пераможца ўсіх магчымых літаратурных прэмій (Прэмія Стагановічаў, Прэмія Адамовіча і Прэмія Гедройца) Зміцер Бартосік парадаваў чытачоў новай кнігай. Як і папярэдняя кніга «Быў у пана верабейка гаварушчы…» , гэта зноў выбранае з выпускаў праграм (“Вострая Брама” і “Падарожжы Свабоды” на Радыё Свабода). Як сцвярджае анатацыя, кніга ўяўляе сабой “падарожжа па забытых адрасах культуры”. Зміцер Бартосік валодае неверагодным талентам апавядальніка, а таксама інтэрв’юера, калі можна так гэта назваць. Ён можа разгаварыць чалавека, каб выцягнуць з яго цікавыя гісторыі. Успамінаю, як раскручвала бабулю на расповеды, калі ва ўніверсітэце ў нас праходзіла фальклорная практыка. Трэба было збіраць матэрыял па вёсках, сярод знаёмых ці незнаёмых людзей. Дык у мяне нават родную бабулю не…
28 февраля 2018 г. 15:07
264
3.5
Кніга Зміцера Бартосіка “Быў у пана верабейка гаварушчы…” – апошні лаўрэат прэміі імя Ежы Гедройца. І, на жаль, лаўрэат вельмі спрэчны. Чаму, мы раскажам у канцы гэтай рэцэнзіі.
Кніга пачынаецца даволі вялікім уступным словам ад аўтара – ажно на 50 старонак. Бартосік успамінае сваё маленства, маладосць, і як так атрымалася, што ён увогуле выправіўся ў падарожжа па беларускім гарадам, вёскам і мястэчкам. Уступ сапраўды напісаны добра і цікава. Але ён занадта ўжо доўгі для такой кнігі.
Пасля уступу пачынаюцца шматлікія рэпартажы з розных беларскіх мясцін – Глыбокае, Наваградчына, Купіск, Іказнь і іншыя. Кожны рэпартаж гэта, па сутнасці, успаміны жыхароў гэтых мястэчак. Успаміны пра вайну і дарэвалюцыяныя часы, пра немцаў і партызанаў, пра савецкую і сучасную, беларускую, уладу, пра рэпрэсіі…