Рецензии на книги — Анатоль Івашчанка

Анатоль Івашчанка аматар паэксперыментаваць, пагуляць са словам і сэнсамі. Вось і назва ягонай кнігі “Хай так” можа быць прачытана і як “Хайтэк” – што азначае стыль у архітэктуры і дызайне, які нарадзіўся ў нетрах позняга мадэрнізму ў 70-х і знайшоў шырокі распаўсюд у 80-х. Гэта штосьці супермоднае, сучаснае, пабудаванае з выкарыстаннем найноўшых тэхналогій і матэрыялаў. І варта адзначыць, што ўся кніга адпавядае гэтый прыхаванай назве. Бадай у беларускай паэзіі няма іншага аўтара, які б так шырока ўжываў у сваіх вершах розныя сучасныя тэрміны і пісаў пра найноўшыя тэхналогіі, перадусім інфармацыйныя. У ягоных вершах багата кампутарных тэрмінаў, згадак пра сацыяльныя сеткі і моладзевай сучаснай лексікі.

З аднаго боку атрымліваецца супер сучасная паэзія, своеасаблівы літаратурны “хайтэк”.…

Для мяне асабіста гэтая проза нязвыклая, бо яна апісвае жыццё маладога чалавека з 90-х і 00-ых, з іншым для мяне жыццёвым рытмам, іншымі моладзевымі зацікаўленнямі, іншымі праблемамі і баўленнем вольнага часу. Не хачу сказаць, што ў маім дзяцінстве было ўсё лепш, бо мы хадзілі на рыбалку або гулялі да ночы ў хакей на дваравым катку, а не сядзелі да ночу ля кампутара за гульнямі. Але многія праблемы засталіся тымі самымі, як напрыклад, жорсткасць падлеткаў і асацыяльных тыпаў, або абыякавасць грамадства, або чыноўніцкая тупасць.

У апавяданні “Гледачы” маладая сямейная пара, муж і жонка, якая была цяжарная, ва ўласным двары ўвечары сталі сведкамі, як гурт падлеткаў збіваў дзяўчыну. Маладая пара выклікала міліцыю і цэлы вечар ва ўласнай кватэры разважала, як побач з гэтым жыць. І хлопец…