Цикл книг «Serzeniş» — 3 книги

Hiçbir günah kefaretini unutmaz.

Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz.

Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin kanatlarına sığınmaz.

İki karanlık gecenin iki büyük suça gebe kaldığı ve iki yabancı ruhun birbirine körkütük düğümlendiği acı bir hikâyenin içindeyim. O iki yabancı ruhtan biri benim. Ve ben bir zamanlar, yolunda giden bir hayata sahiptim. Bir gün o çıkageldi ve içinde sadece doğruların olduğu dünyamı yanlışlarıyla altüst etti. Gözlerime bir kez bakması bile beni düşürmeye, düştüğüm yerde darmadağın etmeye yetti. Beni tehditlerle örülü bir kafese hapsetti, o kafesin kilidini ve anahtarını elime verdi. Gitmek de, kalmak da senin seçimin dedi. Ama ne kalabildim ne gidebildim. Yalnızca bekledim. Benim de onu düşüreceğim bir gün elbet gelecekti ve ben intikam almayı severdim. O gün geldi. Bir leyl vaktinde, ay gecenin koynunda dalgalanırken, hakikati sırtından vurdu kirli parmakları. Artık bu saçma hikâyemizde bizden başkaları da vardı. Zaman aktı... Kendiliğinden kırıldı hapsolduğum kafesin kapakları. Dışarıya adım attığım an hislerim pervasızca tökezledi. Zira sevdayı puslu gecelerde yüreğime kazıyan adamın ruhu artık içime işlemişti.

“Haklıymışsın,” dedi beni öldürmek ister gibi.

“Senin hikâyenin esas adamı ben değilmişim.”

Hiçbir günah kefaretini unutmaz.

Hiçbir kirli sır gecenin nezaretinde tutuklanamaz.

Geleceği ellerinden tek gecede koparılan bir adam, öleceğini bilse dahi sessizliğin…

İçimde dinmek bilmeyen bir sızı vardı, gözlerimin perdesinde sönmeyen bir ateş, ateşin ortasında yanan iki yaralı ruh…

Onlar bizim ruhlarımızdı, bitmeyen bu yangınsa ikimizin hak edilmiş cezasıydı. Çıkmazıydı, sonuydu, uçurumuydu…

Ama suçluydu; kaderin sadece kendi avuçlarında olduğuna inandı, en büyük günahını karanlık bir geceye hapsedebileceğini sandı, yanıldı.

Ve suçluydum; çünkü hep sustum, sırtımı döndüm, kalbimi kapattım. Sonunda ikimiz için, iki derin mezar kazdım.

Mecruh düşüncelerin elime tutuşturduğu silahı önce ona, sonra kendime doğrultacaktım. İki ölüm gördüğüm iki karanlık gece için, iki kurşunla bitirecektim işimizi.

Olmadı.

O silah sadece benim kalbimde patladı.

“Bunu bana neden yapıyorsun?” diye sordu. Hiçbir şey söyleyemedim. Kendi içinde mağlup olduğu kaçıncı savaştı bu? “Ben bileklerime kelepçe takıldığında bile bu kadar tutsak hissetmemiştim…

Benden daha ne istiyorsun?”

İçimde dinmek bilmeyen bir sızı vardı, gözlerimin perdesinde sönmeyen bir ateş, ateşin ortasında yanan iki yaralı ruh…

Onlar bizim ruhlarımızdı, bitmeyen bu yangınsa ikimizin…

Karanlık, dipsiz, kör bir kuyuya düştük seninle.

Ayaklarımızda prangalar, bileklerimizde kelepçe,

Her geçen gün daha da harlanan bir ateşte,

Küllerimiz bile kalmayana dek,

Yanacağız sevgilim.

Zamansız her ölüm, ardında yaralı bir yaşam bırakırdı. Biliyordum. O geceden sonra hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını, geçmişin geçmişte kalmayacağını ve bütün zehrini üzerimize akıtmak için bizimle korkusuzca savaşacağını...

Onulmaz yaralar alacak, tuzaklara düşecek ve tuzaklar kuracak, hatalar yapacak ve bedeller ödeyecektik. Sonuna kadar savaşacak ve kazanacak ama çoğu zaman kaybedecektik. Fakat ne olursa olsun, asla vazgeçmeyecektik.

Bir örümceğin ağına düşmüş gibiydik. Öyle bir sarmıştı ki etrafımızı, çırpınmak ve kurtulmak, zamanı geriye sarmak kadar imkânsızdı.

Fakat içimde bir his vardı. Her şeye bir son verebilmek için en başa dönmek ve o geceyle yüzleşmek gerektiğini söylüyordu. Zira geçmişe uzanan tüm sırlar, o gecede saklıydı. Yaşananların vebali ise bütün geleceği yakacaktı.

Karanlık, dipsiz, kör bir kuyuya düştük seninle.

Ayaklarımızda prangalar, bileklerimizde kelepçe,

Her geçen gün daha da harlanan bir ateşte,

Küllerimiz bile kalmayana…