Серия книг «Светлыя знакі» — 5 книг

Ван Вэй (701–761, другое імя — Мо Цзе). Ураджэнец павета Ці (на тэрыторыі аднайменнага павета сучаснай правінцыі Шаньсі). Вялікі лірычны паэт і мастак-пейзажыст. Заснавальнік манахромнага жывапісу тушшу ў сты-лі «гор і вады». Таленавіты музыкант. У 721 годзе паспяхова вытрымаў сталічныя экзамены на ступень цзінь-шы. Пасля гэтага атрымаў прыдворную пасаду музычнага распарадчага. За адхіленне ад прадпісанага рытуалу пры выкананні цырыманіяльнай музыкі ў прысутнасці імператара быў высланы ў глухую вобласць Цзічжоў (паўднёвы захад сучаснай правінцыі Шаньдун). Служыў армейскім інтэндантам. Памяняў на працягу 10 гадоў некалькі ня-значных пасад. Атрымаў дазвол вярнуцца ў сталіцу. Заняў месца сакратара прагрэсіўнага міністра Чжан Цзюліна. Затым зрабіў дастаткова ўдалую кар’еру, даслужыўшыся ў выніку да пасады шанчу ючэна (правы памочнік міністра). Быў пахаваны каля манастыра Чыстая Крыніца пад Чан’юанью. Вершы Ван Вэя адлюстроўваюць тонкія фарбы і адценні прыроды. Сацыяльныя матывы паэт выкладаў у марах пра ідэальную дзяржаву. Захаваўся зборнік яго твораў пад назвай «Выбраныя творы правага памочніка Вана».

У анталогіі «Поўны збор Танскай паэзіі» яго вершы складаюць чатыры цзюаня. Поруч з Лі Баем і Ду Фу лічыцца адным з «трох велізарнейшых геніяў кітайскай паэзіі ўсіх часоў».

Ван Вэй (701–761, другое імя — Мо Цзе). Ураджэнец павета Ці (на тэрыторыі аднайменнага павета сучаснай правінцыі Шаньсі). Вялікі лірычны паэт і мастак-пейзажыст. Заснавальнік…

Ду Фу (712—770) — паэт, які нарадзіўся ў сям’і чыноўніка. Ужо ў сямігадовым узросце прыдумваў вершы. Яго літаратурныя пазнанні былі надзвычай шырокія, шматабсяжныя. Пакінуўшы родны дом, ажыццявіў два вялікія падарожжы па краіне. Жыў у сталіцах Танскай імперыі Лаяне і Чаньяні. Сябраваў з Лі Бо. У адрозненне ад Лі Бо марыў пра дзяржаўную службу, меркаваў, што праз яе зможа прынесці карысць сваёй Айчыне. Аднак заўжды яго спробы прайсці праз сіта дзяржаўных экзаменаў заканчваліся з-за інтрыг карумпіраваных чыноўнікаў, якія акружалі трон. Сям’я Ду Фу цярпела нястачы, сын памёр ад голаду, а сам Ду Фу захварэў на ліхаманку і сухоты. У час мяцяжу Ань Лу-шаня Ду Фу быў захоплены ў палон і адвезены ў Чаньян, адкуль уцёк праз два гады. Гэтым разам яму ўдалося атрымаць пасаду пры двары. Але ўсё адно яго дзейнасць не знайшла падтрымкі наверсе. Калі двор вярнуўся ў вызваленую сталіцу, Ду Фу патрапляе ў няміласць да імператара і адпраўляецца на нязначную пасаду ў правінцыю, праз год падае ў адстаўку. У вершах Ду Фу — адлюстраванне яго трагічнага лёсу.

Ду Фу (712—770) — паэт, які нарадзіўся ў сям’і чыноўніка. Ужо ў сямігадовым узросце прыдумваў вершы. Яго літаратурныя пазнанні былі надзвычай шырокія, шматабсяжныя. Пакінуўшы…

Ай Цін (1910–1996) — паэт, які нарадзіўся ў правінцыі Чжэцзян. З 1929 па 1932 год вучыўся ў Францыі. У 1932 го-дзе вярнуўся ў Кітай, быў арыштаваны за выступленне супраць Гаміньдана. Да 1935 года — у астрозе. У 1936 годзе выдаў першы вершаваны зборнік «Даяньхэ», прысвечаны жыццю кітайскай вёскі. Быў адпраўлены ў высылку ў Маньчжурыю ў 1958 годзе за крытыку падаўлення свабоды слова ў першыя гады створанай Мао Цзэ­дунам Кітайскай Народнай Рэспублікі. На працягу 16 гадоў чысціў прыбіральні. Не друкаваўся ажно да поўнай рэабілітацыі ў 1978 годзе. У 1985 годзе ўзнагароджаны Літаратурнай прэміяй Прэзідэнта Францыі Франсуа Мітэрана.

Унёс значны ўклад у развіццё свабоднага верша, вытрымаў сур’ёзныя ўплывы Э. Верхарна, У. Уітмэна, У. Маякоўскага.

Ай Цін (1910–1996) — паэт, які нарадзіўся ў правінцыі Чжэцзян. З 1929 па 1932 год вучыўся ў Францыі. У 1932 го-дзе вярнуўся ў Кітай, быў арыштаваны за выступленне супраць…

Лі Бо (701—762, другое імя — Лі Бай) — вядомы паэт старажытнага Кітая. Біёграфы ствараюць партрэт паэта як геніяльнага «безумца», які чэрпае сваё натхненне ў віне ў грамадзе з іншымі паэтамі — спярша з шасці членаў («Шэсць мудрацоў з бамбукавага ручая»), а пасля з васьмі («Восем бессмяротных віннай чары»). Такія таварыствы ў той час адыгрывалі ролю літаратурных школ. Лі Бо належаў да вышэйшага саслоўя службоўцаў сваёй эпохі. Служыў пры двары танскага імператара Мін Хуана. Дварцовыя інтрыгі сталі прычынай высылкі ўглыб Юньнані, а затым да берагоў Яньцзы, дзе ён памёр як дробны феадальны чыноўнік. Пакінуў пасля сябе 30 тамоў вершаваных твораў. Кітайская літаратурная крытыка называе Лі Бо і Ду Фу «прашчурамі верша», паколькі яны стварылі новую вершаваную форму — верш у пяць і сем слоў, які прыйшоў на змену старой форме верша ў чатыры словы. Гэта стала асноўнай формай паэзіі на наступныя тысячу з нечым гадоў, да літаратурнай рэвалюцыі 1918 года. Асноўныя матывы паэзіі Лі Бо — хваласпеў дружбе, віну, кветкам, прыродзе ў цэлым.

Лі Бо (701—762, другое імя — Лі Бай) — вядомы паэт старажытнага Кітая. Біёграфы ствараюць партрэт паэта як геніяльнага «безумца», які чэрпае сваё натхненне ў віне ў грамадзе з…

“Песня бамбукавай флейты” – пятая па ліку кніга ў серыі “Светлыя знакі: паэты Кітая” Выдавецкага дома “Звязда” і яшчэ адзін паэтычны штрых, які дазваляе нам адправіцца ў падарожжа па гістарычнаму Кітаю. Мяцежнасць, страснасць і горыч вершаў Лі Хэ не пакіне абыякавым ніводнага чытача і падорыць сапраўднае задавальненне.

“Песня бамбукавай флейты” – пятая па ліку кніга ў серыі “Светлыя знакі: паэты Кітая” Выдавецкага дома “Звязда” і яшчэ адзін паэтычны штрых, які дазваляе нам адправіцца ў падарожжа…