3 Яскравыя эмоцыі ці халодныя думкі ў галаве - а, можа, ўсё разам?

На гэты раз знаёмства з класікай сусветнай літаратуры ставіць мяне ў тупік. Так, хочацца паказаць , што я "не такая, як усе", што чытаю жаночыя раманы 19 стагоддзя. Але глядзець на падзеі праз прызму часу і дараваць паводзінам герояў, грунтуючыся на звычаі таго перыяду, нярэдка бывае цяжка.

Якая ж разгарнулася драма з-за спадчыны - яна актуальная і зараз. Шчыра ў той момант я спачувала місіс Дэшвуд і яе дочкам, якія пазбавіліся прытулку і былі вымушаны шукаць новае месца жыхарства. Бо наш Джон - бесхрыбетнае падабенства на джэнтльмэна. І вось з гэтага пачынаецца апавяданне.

Сюжэт засноўваецца на лёсах двух родных сясцёр - Элінор і Марыянны, розных не толькі па ўзросце, але і па характары. Старэйшая больш спакойная, разважлівая, але пры гэтым мямля. Малодшая ж - матылёк-аднадзёнка, што жыве толькі сучасным. Ёсць яшчэ і самая малодшая сястра, Маргарэт, але яна з'яўляецца настолькі рэдка, што ўзнікае пытанне: а навошта яна ўвогуле патрэбна ў кнізе?

Абедзве галоўныя гераіні неўзаемна закаханыя ў сваіх неда-кавалераў, адзін з якіх - слабак і няўдачнік, а другі - ахвотнік да прыгожых дзяўчын і багацця. Увогуле, няцяжка здагадацца, што дзяўчынам нічога не свеціць у любві. Ці не? Бязладдзя ў кнізе дастаткова, несастыковак таксама, не абышлося без бессэнсоўных фраз. Аднак і прыемныя моманты таксама былі - адзін толькі палкоўнік Брэндан на сваіх плячах вывозіць увесь сюжэт (праўда, і ён не без прусакоў у галаве).

Калі хочацца павольнага апавядання, то гісторыя добра пойдзе, каб скаратаць час. Але я, на жаль, чакала большага і, верагодна, іншай канцоўкі.