* * * Гудуць, як сны, вячэрнія званы, Надломяць вёрсты позірк, як галінку. У сінтаксісе праўды і маны Я адхварэю знакамі прыпынку. Скажу: «Люблю»... І твой гарачы цень Распяты зноў на кожную крывінку. Не пачынай са здрады гэты дзень, Не трэба слоў! Мне страшны зрыў прыпынку. Сяброўка, знай: Калі маю душу Лязом хлусні…
Развернуть