Рецензии на книги — Сяргей Астравец

Калі хто хоча зазірнуць у мінулыя 90-ыя – такія светлыя і ў той самы час трагічныя, такія разняволеныя, але і безвыходна тужлівыя гады для Беларусі – дык ёсць надзейны спосаб – прачытаць кнігу Сяргея Астраўца “Каты Ёзафа Ратцынгера”. Асабліва гэта будзе цікава таму, хто пражыў тыя часы разам з газетаю “Наша Ніва”. Менавіта ў гэтым перыёдыку друкаваліся большасць тэкстаў з кнігі, пераважна гэта былі аператыўныя водгукі на самыя свежыя падзеі ў краіне.

Большасць гэтых тэкстаў я чытаў раней – нейкія памятаю выразна, нейкія амаль забыліся. У той час мне здавалася, што такая проза, якая будуецца практычна на газетным журналіцкім матэрыяле, не можа мець доўгага жыцця, што яна павінна хутка губляць актуальнасць – як журналісцкія артыкулы і рэпартажы. Аказалася, я памыляўся. Відавочна гэтую прозу…

Аўтарства літаратурных твораў Сяргея Астраўца немагчыма зблытаць. Ён вынайшаў такі стыль, які пазнаецца з некалькіх першых сказах. Я б гэты стыль назваў плынню свядомасці – калі наратар проста апавядае, што бачыць і чуе, і агучвае свае рэфлексіі і думкі. У прынцыпе ў большасці апавяданняў Сяргея Астраўца няма ніякага сюжэту. Ёсць толькі скразная тэма, якую аўтар абмяркоўвае і асэнсоўвае ў тэксце. Магчыма такі стыль паўстаў пад уплывам журналістыкі, у якой Сяргей працуе ўсё сваё жыццё. Бо як раз у журналістыцы галоўнае - цікавая, істотная, актуальная тэма, пра якую аўтар хоча распавесці чытачу.

У большасці апавяданняў з кнігі “Саргасава мора” наратар мае і імя, дакладней прозвішча – Акінчыц. І шмат па чым у ім пазнаецца аўтар. І тое, што ён журналіст, і тое, што жыве пры…

Аўтар: Марына Весялуха

Сяргей Астравец, «Саргасава мора»; Менск, «Кнігазбор», 2016; 280 с.

У адным з тэкстаў са сваёй новай кнігі пісьменьнік і журналіст Сяргей Астравец сьцьвярджае, што рэпартэр не павінен мець сантымэнтаў, ён ня мусіць суперажываць героям сваіх матэрыялаў, быць безуважным да людзей, чые гісторыі распавядае чытачам газэт ці слухачам радыё. Але калі ўважліва прыгледзецца да кожнага з апавяданьняў і эсэ, што склалі «Саргасава мора», можна заўважыць у іх агульныя рысы-сантымэнты самога аўтара. Яны выяўляюцца як у стылі, сюжэтах, так і ў манеры напісаньня твораў. Я зь лёгкасьцю магу налічыць іх 7 — вельмі ж прыгожая лічба атрымліваецца, але чытач не абавязаны спыніцца на гэтым ліку і можа дапоўніць сьпіс уласнымі адкрыцьцямі.

1. «Гарадзенскасьць»

Ёй наўмысна ці падсьвядома…