Зыгмунд Красинский — последние издания книг

Znakomity utwór poetycki Zygmunta Krasińskiego przeznaczony nie tylko dla koneserów jego twórczości, który zawiera najbardziej charakterystyczne cechy pisarstwa twórcy: jego obsesję cierpienia, zagłady i śmierci, a przy tym wewnętrzny konflikt między życiowym konwenansem a etosem romantycznej walki narodowowyzwoleńczej, co pokazuje się w formie i myśli pełnej frenezji, obrazów piekielnych oraz ostrych dysonansów na tle religijnym i społecznym.

Opracowanie edytorskie – Bartłomiej Kuczkowski

Na kartach opowieści Zygmunta Krasińskiego spotkamy wyrazistych bohaterów (m.in. Williama Wallasa, Joannę d’Arc, hrabiego Wallensteina, karła Gondę, Karola Stanisława Radziwiłła „Panie Kochanku”), wartką narrację, wątki pełne grozy i fantastyki, co jest cechą charakterystyczną twórczości tego pisarza. Tajemniczy, mroczni, nieraz upiorni mściciele, skłóceni ze światem samotnicy, brutalni zabójcy, a nawet szalona rozpustnica o perwersyjnych upodobaniach – takie indywidua zaludniały bogatą wyobraźnię pisarską naszego romantyka.

„Karzeł zakręcił klucz w zamku, skrzypnęły zawiasy, rozwarły się podwoje i weszli do komnaty napełnionej trupami. Jedne z nich leżały na ziemi, inne stały przy murach, niektóre już przegniłe, niektóre wyschłe i skościałe, a inne jeszcze świeże były. Wszystkie zaś młodych dziewic, każdej z nich głęboka rana rozdzierała piersi. Ten straszliwy widok zatrwożył zrazu Jordana, lecz wnet odzyskał przytomność i nagle, odwracając się do karła:
– Czego chcesz ode mnie? – zawołał. – Czyś tu mnie na śmierć przyprowadził?”

Mściwy karzeł i Masław, książę mazowiecki

Arystokracja kontra rewolucjoniści, stary świat kontra nowy, który jednak wciąż pozostaje w marzeniach przyszłych panów świata, to podstawowy problem dramatu artysty, który krytycznie podchodził do przewrotów wszelkiego rodzaju. Rewolucjoniści pragną zburzenia starego porządku i budowania na gruzach. Henryk już wie, że to niemożliwe, bo istnieją wartości, których unicestwienie uniemożliwi wszelkie życie. Jakby na potwierdzenie tych poglądów na scenę świata zalanego przez rewolucję wkracza Chrystus Mściciel...

Zygmunt Krasiński stworzył tak naprawdę dwie Nie-Boskie komedie: pierwszą, romantyczną, młodzieńczą, wydaną w 1835 roku po raz pierwszy i dwa lata później po raz drugi oraz późniejszą, poprawioną (czy też „zepsutą”?), wydaną rok przed śmiercią, którą znamy także współcześnie. Kolejni edytorzy dramatu za podstawę tekstową przyjmowali bowiem zawsze trzecie wydanie. Od ponad stu pięćdziesięciu lat czytamy zatem Nie-Boską komedię jako arcydzieło genialnego, dwudziestojednoletniego poety, bez świadomości, że jest to przecież wersja znacząco zmieniona przez dojrzałego twórcę. Odtworzenie wersji pierwotnej utworu, na podstawie pierwodruku, z zachowaniem współczesnych zasad edytorstwa naukowego, wydaje się zatem ważnym przedsięwzięciem, które umożliwi współczesnym odbiorcom poznanie jednego z najważniejszych dzieł polskiego romantyzmu w takiej formie, w jakiej znali go czytelnicy romantyczni.

Избранные произведения Зигмунта Красинского (1812-1859) – одного из четырех поэтов-«пророков» польского романтизма. Большинство текстов впервые на русском языке.

Zebrane w tomie listy Zygmunta Krasińskiego zostały podzielone na części zatytułowane kolejno: Polska, Rosja, Europa, rewolucja, demokracja, historiozofia. Wybór obrazuje złożoność i rozległość horyzontów politycznych i filozoficznych autora Nie-boskiej komedii i problemów, jakie go zajmowały. Całość poprzedza obszerne wprowadzenie autorstwa Marcina Króla.
Krasiński zajmował szczególne miejsce w ramach polskiej myśli konserwatywnej pierwszej połowy XIX w. Polska myśl konserwatywna przeżywa pełny rozwój dopiero po powstaniu styczniowym, jednak Krasiński musiał udzielić odpowiedzi na pytania stawiane powszechnie już po powstaniu listopadowym: o przyczyny porażki tego powstania i o dalszy przebieg działań politycznych na emigracji, a także, choć w mniejszym stopniu - w kraju.
Tom zamyka wyczerpująca bibliografia prac autora.

Nie-Boska komedia – dramat romantyczny Zygmunta Krasińskiego napisany w 1833. Tytuł, inspirowany dziełem Dantego (Boska Komedia), może być interpretowany dwuznacznie: określa historię jako dzieło ludzkości lub ukazuje komedię dziejącą się bez boskiej interwencji, przeczącą planom boskim. Jak uważał autor, działania człowieka są względne i ostatecznie poddane woli Boga. Tak więc dwie skrajnie odmienne racje w utworze tracą na swym znaczeniu w obliczu interwencji racji uniwersalnej, Absolutu. Najważniejszym problemem poruszanym w dziele Krasińskiego jest konflikt polityczno-społeczny czyli, jak pisał, walka arystokracji i demokracji. W utworze zawarta jest także krytyka typowo romantycznego nastawienia do rzeczywistości.