Jean-Claude van Rijckeghem – лучшие книги

Denemarken, anno Domini 870. Yrsa is de heidense dochter van een Friese slavin en een Deense stuurman. Als de mannen van haar dorp op een dag van zee terugkomen met een hooggeplaatste gijzelaarster aan boord, krijgt Yrsa de opdracht op haar te passen. Hoewel de levensopvattingen van Yrsa en de rijke Zuster Job bijna niet met elkaar te rijmen zijn, ontstaat er toch een vriendschap tussen de twee. Maar als het losgeld voor Zuster Job niet komt, staat Yrsa voor een onmogelijke keuze. Moet ze het nonnetje uitleveren aan haar wraakzuchtige clan, of moet ze samen met haar vluchten, over de onvoorspelbare zee? Valt er wel te ontkomen aan de wraak van de Denen en hun goden?

De achttienjarige Stans houdt nooit haar mond, liegt als de pest en doet wat niet mag. Ze droomt ervan Gent achter zich te laten en iets van de wereld te zien. Daar wordt abrupt een einde aan gemaakt als haar vader failliet dreigt te gaan en Stans met een rijke, opdringerige geldschieter moet trouwen. Ook al heeft hij een bad met warm water en koopt hij zijden kleren voor Stans, haar huwelijk is een gouden kooi. Zelfs het leven van een soldaat in het leger van Napoleon lijkt haar aantrekkelijker.

Stans loopt weg, onherkenbaar, in de kleren van haar echtgenoot en komt in Parijs terecht bij Napoleons veertiende compagnie. Ze moet tot elke prijs verborgen houden dat ze eigenlijk een meisje is. Haar broer Pier zit haar op de hielen. Hij is vastbesloten haar te vinden en terug te brengen naar haar man.

Laat haar gaan, ritselt zijn stem. `Je durft niet, antwoord ik. We kijken elkaar niet aan terwijl we met elkaar spreken. Niemand mag de indruk krijgen dat we iets beramen. Karel de Kerkpisser, professor in de boeverij, leerde me de stiel van het stelen. Hij leerde me hoe ik een klein mesje moest koesteren en het een naam geven. Hoe ik het mesje moest slijpen met mijn strontkei, de gladde steen die ik, zoals iedereen, altijd bij me heb om mijn billen mee schoon te wrijven. Met die strontkei moest ik mijn mesje slijpen van de punt tot aan het stoottouwtje dat het heft beschermt. Hij leerde me hoe ik het mesje in mijn mouw kon laten verdwijnen om het er in de tijd van een knipoog weer uit te laten glijden. Hij leerde me hoe ik een gestolen handschoen of een afgesneden beurs ongezien in mijn riem of in mijn hemd kon schuiven. Hij leerde me rennen, klimmen en breken.

Marguerite van Male is veertien en een half. Ze is de erfgename van Vlaanderen. Ze droomt van een witte ridder die haar naar een kasteel in de wolken zal voeren. Maar de ridders die ze ontmoet zijn allemaal sufferds die niet bestand zijn tegen haar pittige karakter en haar opvliegende aard. Op een dag beslist haar vader met wie ze deze zomer zal huwen.