Жоубао Бучи Жоу - электронные книги

"หว่านเยี่ยอวี้เหิง เป๋ยโต่วเซียนจุน" ครอบครองสามเทพศัสตรา ปรมาจารย์อันดับหนึ่งแห่งยุค ผู้เป็นที่แย่งชิงตัวของเหล่าสำนักบำเพ็ญเพียร ครั้น "เทียนเวิ่น" ปรากฏ สี่ทะเลล้วนสั่นสะเทือน ชุดขาวดุจหิมะสยบโลกมนุษย์สิ้นสี กล่าวได้ว่า เขาสมควรเป็นผู้ครอบครองพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่งที่สุดในยุคนี้ ทว่าบุคคลที่ร้ายกาจถึงเพียงนี้ก็ยังมีจุดอ่อน ในใจเขามีคนผู้หนึ่ง "ฉู่หว่านหนิง" ซ่อนเขาไว้ในส่วนลึกที่สุดของหัวใจอย่างระมัดระวัง ไม่ชอบตนก็ช่าง ขอเพียงได้คิดถึงอยู่เงียบ ๆ ปกป้องคนผู้นั้นไว้ ไม่ได้ครอบครองก็ช่าง ไม่ว่าอย่างไรก็ดีทั้งสิ้น แต่เขาไม่รู้ว่าตนจะทนอยู่กับความเจ็บปวดเช่นนี้ ไปได้อีกนานเพียงใด ไม่รู้ว่าตนจะล้มลงเมื่อใด...

"เซวียเหมิง เซวียจื่อหมิง" หน้าตาเย่อหยิ่งหล่อเหลา สวมเกราะเบาสีน้ำเงินขอบเงิน คาดเข็มขัดหัวสิงห์ รวบหางม้าสูงรัดด้วยรัดเกล้าสีเงินประณีตเป็นประมุขน้อยของยอดเขาสื่อเซิง ญาติผู้น้องของโม่หราน กราบฉู่หว่านหนิงเป็นอาจารย์ ประสบความสำเร็จตั้งแต่วัยเยาว์ ใครต่อใครต่างขนานนามว่า "บุตรรักของสวรรค์" "บุตรพญาหงส์" เซวียเหมิงปราดเปรื่องมีพรสวรรค์ เป็นอัจฉริยะผู้หนึ่ง ตั้งแต่เข้าสำนัก จนกระทั่งฝึกแก่นวิญญาณสำเร็จ ใช้เวลาทั้งสิ้นไม่เกินห้าปี เป็นที่ปลาบปลื้มของบุพการี ทุกหนแห่งล้วนแซ่ซ้องสรรเสริญ

เป็นเรื่องราวของโม่เวยอวี่ พระเอกที่ตายแล้วย้อนอดีตมาช่วงเด็กก่อนจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นจนทำให้เปลี่ยนไปคนละคน ฉู่หวั่นหนิงนายเอกเป็นซือจุน อาจารย์ของพระเอก ชีวิตวัยเด็กพระเอกก็ล้มลุกคลุกคลานจนกระทั่งมาคำนับอาจารย์ นายเอกเคยช่วยชีวิตพระเอกตอนยังเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ แต่เพราะยังเล็กเนี่ยแหละความทรงจำพระเอกตอนนั้นเลยเป็นแค่ภาพเลือนราง พอเห็นหน้านายเอกก็รู้สึกติดใจว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ไม่ได้ถามออกไป นายเอกโตมาให้ละเรื่องทางโลกมีแต่ความรู้สึกว่างเปล่า บำเพ็ญเพียรอย่างเดียวเมื่อพบกับจิตใจที่ดีงาม รอยยิ้มสว่างสดใสและความเด็ดเดี่ยวของพระเอกทำให้นายเอกใจสั่น เริ่มบทแรกจะเกริ่นถึงโม่หรันตอนขึ้นเป็นจักรพรรดิ

"หนานกงซื่อ" บุตรชายคนเดียวของเจ้าสำนักหรูเฟิง หน้าตาหล่อเหลา แววตาโอหังฉายความเย่อหยิ่งอยู่หลายส่วน มีความไม่เป็นมิตรและขี้ฉุนเฉียว ทว่าเขาหน้าตาดีอย่างยิ่ง ความไม่เป็นมิตรนี้จึงมิได้ทำให้เขาน่ากลัว เพียงทำให้เขาดูพยศขึ้นเท่านั้น ทว่าถึงจะมีนิสัยพยศ แต่ยังคงเป็นวิญญูชนเที่ยงตรง หนานกงซื่อเป็นคนจิตใจบริสุทธิ์ เหมือนม้าป่าบนทุ่งหญ้า เหมือนหมาป่าเดียวดายที่ทำตามใจตนเอง พยศและกร้าวกระด้าง มีสัตว์ประจำกายคือหมาป่าปีศาจสีขาวปลอด สูงเท่าคนสามคน นัยน์ตาแดงก่ำดุจโลหิต ขนมันวาวดุจเส้นไหม เขี้ยวแหลมคมวาววับยาวเท่าแขนชายฉกรรจ์ ชื่อ "เหน่าไป๋จิน"

ศิษย์สำนักหรูเฟิง "เยี่ยวั่งซี" บุรุษผู้นี้เครื่องหน้าเข้มชัดลึกล้ำ คิ้วกระบี่คมเข้ม ดวงตาทั้งคู่ราวกับอาบประกายดาว ใสกระจ่างเฉียบคม เกล้าผมสวมครอบเกี้ยวหยกดำ ใบหน้าสีน้ำผึ้งหล่อเหลามีชีวิตชีวา แม่รูปร่างมิได้สูงใหญ่กำยำ ทว่าท่วงท่าผึ่งผายสง่างามยิ่งกว่าสนเขียว ขาเรียวยาวตรงทั้งสองข้างที่อยู่ในกางเกงเข้ารูปสีดำ ดูเพรียวกระชับ ทรงพลังอย่างยิ่ง เยี่ยวั่งซีผู้นี้คือวีรบุรุษผู้ยิ่งใหญ่ในหมู่คน คือวิญญูชนที่หนักแน่น คือเทพสงครามไร้พ่ายสูงส่งบริสุทธิ์ดุจต้นไผ่ แม้ยามนี้จะยังไร้ชื่อเสียง แต่ชาติก่อนเขาคือ ยอดฝีมืออันดับสองของโลกบำเพ็ญเพียร รองจากฉู่หว่านหนิง

"เหมยหานเสวี่ย" ศิษย์พี่ใหญ่ของวังท่าเสวี่ยแห่งคุนหลุน ว่ากันว่าคนผู้นี้ผีเข้าผีออก กระบวนท่าพิสดาร วรยุทธ์พลิกแพลงเปลี่ยนแปลงไปมาเป็นประจำ ประเดี๋ยวก็จริงจังอย่างที่สุด ประเดี๋ยวก็เจ้าเล่ห์แสนกล...
"เหมยหานเสวี่ย" ศิษย์พี่ใหญ่ของวังท่าเสวี่ยแห่งคุนหลุน หนุ่มหน้าขาวที่อาศัยรูปโฉมกินข้าว เขามีผมยาวสีทองอ่อน นัยน์ตาดุจหยกเขียวเครื่องหน้าลึกล้ำคมคาย สวมชุดไหมสีขาว หน้าผากประดับตุ้มรูปหยดวารี เหนือสาบเสื้อเห็นลำคอเรียวระหง ราวกับบุปผาที่ปักอยู่ในแจกันกระเบื้องเคลือบ เนื่องจากคุนหลุนอากาศหนาวเย็น นอกจากชุดขาวแล้วยังคลุมทับด้วยเสื้อขนจิ้งจอก ยิ่งขับเน้นให้ดูหรูหราสง่างาม คิ้วตาของเขาเปี่ยมด้วยกลิ่นอายของเกล็ดหิมะ ทั้งใสกระจ่างบริสุทธิ์ทั้งหยิ่งทะนง ว่ากันว่าคนผู้นี้ผีเข้าผีออก กระบวนท่าพิสดารยิ่งนัก วรยุทธ์พลิกแพลงเปลี่ยนแปลงไปมาเป็นประจำ ประเดี๋ยวก็จริงจังอย่างที่สุด ประเดี๋ยวก็เจ้าเล่ห์แสนกลจนชวนให้สับสน

"เซวียเหมิง" รู้สึกว่าคนผู้นี้ท่าจะสติสตังไม่ดีจริง ๆ พบเจอเขากี่ครั้ง หากมิใช่อ่อนนุ่มนิ่มเหมือนสตรี ก็เย็นชาเหมือนก้อนหิน ครั้งก่อนเจอเขาที่สำนักหรูเฟิง เขายังพูดจาแฝงนัยเหน็บแนมตนอยู่เลย วันนี้กลับพลิกหน้า เหมือน "เจ้าตบแก้มซ้ายข้า ข้าหันแก้มขวาให้ตบอีก" เซวียเหมิงชักจะเหลืออดแล้ว แต่เหมยหานเสวี่ยแค่ยิ้มเล็กน้อย นิ้วมือเรียวขาวนิ้วหนึ่งแตะที่ริมฝีปาก ท่าทางเหมือนเดรัจฉานสวนเสื้อผ้า คนทรามในคราบผู้ดี เอ่ยยิ้มหัวเบา ๆ "เจ้านี่ช่างร้อนแรงนัก"

เขาเหมือนปุยหิมะที่เพิ่งตกลงมา ขาวบริสุทธิ์ไร้มลทิน ด้วยเหตุนี้เมื่อบนพื้นหิมะมีฝุ่นธุลีตกต้องเพียงเล็กน้อย ดอกเหมยแย้มบานครึ่งดอกแม้สักกิ่ง ก็ล้วนสะดุดตาจนน่าพะวง...
"ซือเม่ย ซือหมิงจิ้ง" ตลอดมาล้วนเป็นคนอ่อนโยน ความประพฤติสมบูรณ์แบบและอยู่ในโอวาท เขาเหมือนปุยหิมะที่เพิ่งตกลงมา ขาวบริสุทธิ์ไร้มลทิน ด้วยเหตุนี้เมื่อบนพื้นหิมะมีฝุ่นธุลีตกต้องเพียงเล็กน้อย ดอกเหมยแย้มบานครึ่งดอกแม้สักกิ่ง ก็ล้วนสะดุดตาจนน่าพะวง เขาเติบใหญ่ขึ้นมาเหมือนดอกถานฮวาที่ผลิบานในราตรีอันยาวนาน กลีบเลี้ยงเขียวชอุ่มไม่อาจปิดซ่อนสีขาวบริสุทธิ์ที่อยู่ภายในกรุ่นกลิ่นหอมขจรขจาย แผ่ราศีบดบังทุกสรรพสิ่งรอบด้าน

บุรุษผู้นี้รูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าขาวดุจหยกน้ำแข็ง นัยน์ตาดอกท้อท่วมท้นด้วยความรู้สึก แวววาวอ่อนละมุนดุจธารวสันต์ ดูแล้วช่างอ่อนโยนนัก เกรงว่าต่อให้บันดาลโทสะขึ้นมา ก็คงนุ่มนวลไปหมด แนวโค้งของสันจมูกเนียนลื่นอ่อนโยน มากไปกว่านี้สักส่วนก็จะคมเข้มเกินไป น้อยไปกว่านี้สักส่วนก็จืดจางเกินไป ริมฝีปากแดงอิ่มเต็มดุจผลอิงเถาพราวน้ำค้าง คำพูดที่เอ่ยออกมาล้วนหวานละมุน ความผิดของเขาก็ดี ความลังเลของเขาก็ช่าง ความเห็นแก่ตัวเพียงเล็กน้อยบางครั้งบางคราวของเขา ล้วนชัดเจนจนเห็นได้ชัด ทั้งยากจะลืมเลือน เดิมเขาเองก็เป็นคนธรรมดา มิใช่รูปสลักหิน มิใช่ภาพวาดบนม้วนผ้าไหม เขาเองก็มีความเห็นแก่ตัว แต่ไม่เคยมีใครเข้าใจเขาอย่างถ่องแท้!

เรื่องราวเกี่ยวข้องกับ "โม่หราน" โดยตรง ชาติกำเนิดที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด ได้ถูกเปิดเผยด้วยตัวโม่หรานเอง รวมถึงชาติกำเนิดของ "เซวียเหมิง" ก็ถึงคราวเปิดเผยเช่นกัน!
"ฮัสกี้หน้าโงกับอาจารย์เหมียวขาวของเขา เล่ม 8" ที่ผ่านมาเรื่องราวหลายอย่างเกี่ยวข้องกับหลายคน แต่เมื่อเดินทางมาถึงเล่มนี้ เรื่องราวกลับเกี่ยวข้องกับ "โม่หราน" โดยตรง ชาติกำเนิดที่เก็บซ่อนไว้ในส่วนที่ลึกที่สุด ได้ถูกเปิดเผยด้วยตัวโม่หรานเอง รวมถึงชาติกำเนิดของเซวียเหมิงก็ถึงคราวเปิดเผยเช่นกัน!

ศิษย์คนที่หนึ่ง..เซวียเหมิง เซวียจื่อหมิง : "อาจารย์ตั้งใจจะรับหนานกงชื่อเป็นศิษย์จริง ๆ หรือ" เรื่องนี้อัดอั้นตันใจเซวียเหมิงมาสักพักแล้วเช่นกัน "เช่นนั้น...เช่นนั้นเขาไม่กลายเป็นศิษย์พี่ใหญ่ของข้าหรอกหรือ" "...เจ้าเก็บเรื่องพวกนี้มาใส่ใจ ?" "อืม" เซวียเหมิงเอามือดูชายเสื้ออย่างกระดากอาย "เมื่อก่อนข้าเป็นคนแรก เช่นนั้นหากนับเขา ข้าก็จะไม่ใช่..."

ศิษย์คนที่สอง...ซือเม่ย ขือหมิงจิ้ง : "อาจารย์" "ความจริงข้าคิดว่า เรื่องนี้ก็ผ่านมานานมากแล้ว...ข้ากำลังคิดว่า ในเมื่อโม่หรานสามารถเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง สามารถเปลี่ยนไปจากเดิมได้ ข้ากำลังคิดว่า หากทุกอย่างสามารถย้อนกลับไปได้ ข้าจะเลือกต่างจากเดิมเพราะความคิดที่เปลี่ยนไปหรือไม่"

ศิษย์คนที่สาม...โม่หราน โม่เวยอวี่ : "อาจารย์...เหตุใดไม่ตำหนิข้า...เหตุใดยังช่วยข้า..." "ข้าสกปรกเช่นนี้...จะทำให้ท่านแปดเปื้อนไปด้วย..." "แต่ข้าก็กลัวว่าท่านจะไม่ต้องการข้าแล้ว...หากแม้แต่ท่านก็ไม่ต้องการข้า ข้าก็ไม่รู้ว่าควรไปที่ใดจริง ๆ..."

เป็นเรื่องราวของ "โม่เวยอวี่" พระเอกที่ตายแล้วย้อนอดีตมาช่วงเด็ก
ก่อนจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นจนทำให้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ฉู่หวั่นหนิง
นายเอกเป็นซือจุน อาจารย์ของพระเอก ชีวิตวัยเด็กพระเอกก็ล้มลุกคลุก
คลานจนกระทั่งมาคำนับอาจารย์ นายเอกเคยช่วยชีวิตพระเอกตอนยัง
เป็นแค่เด็กเล็ก ๆ แต่เพราะยังเล็กเนี่ยแหละความทรงจำพระเอกตอนนั้น
เลยเป็นแค่ภาพเลือนราง พอเห็นหน้านายเอกก็รู้สึกติดใจว่าเหมือนเคย
เห็นที่ไหนมาก่อนแต่ไม่ได้ถามออกไป นายเอกโตมาให้ละเรื่องทางโลก
มีแต่ความรู้สึกว่างเปล่า บำเพ็ญเพียรอย่างเดียวเมื่อพบกับจิตใจที่ดีงาม
รอยยิ้มสว่างสดใสและความเด็ดเดี่ยวของพระเอกทำให้นายเอกใจสั่น
เริ่มบทแรกจะเกริ่นถึงโม่หรันตอนขึ้นเป็นจักรพรรดิ

"ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา เล่ม 10" เป็นเรื่องราวของ "โม่เวยอวี่" พระเอกที่ตายแล้วย้อนอดีตมาช่วงเด็ก ก่อนจะเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นจนทำให้เปลี่ยนไปเป็นคนละคน "ฉู่หวั่นหนิง" นายเอกเป็นซือจุน อาจารย์ของพระเอก ชีวิตวัยเด็กพระเอกก็ล้มลุกคลุกคลานจนกระทั่งมาคำนับอาจารย์ นายเอกเคยช่วยชีวิตพระเอกตอนยังเป็นแค่เด็กเล็ก ๆ แต่เพราะยังเล็กเนี่ยแหละความทรงจำพระเอกตอนนั้นเลยเป็นแค่ภาพเลือนราง พอเห็นหน้านายเอกก็รู้สึกติดใจว่าเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนแต่ไม่ได้ถามออกไป นายเอกโตมาโดยให้ละเรื่องทางโลก มีแต่ความรู้สึกว่างเปล่า บำเพ็ญเพียรอย่างเดียว เมื่อพบกับจิตใจที่ดีงาม รอยยิ้มสว่างสดใส และความเด็ดเดี่ยวของพระเอกก็ทำให้นายเอกใจสั่น