Цитаты из книг — Рыгор Сітніца

І збіраюцца ў вырай апошнія цёплалюбівыя беларусы. Што ж, няхай спадарожным будзе ім вецер, а Клопат Вышні Долю вышые ім залачонаю ніткай, ці хоць бы срэбнай... Ну а мы зімаваць застаемся тут і тлумачыць лішне, Што камусьці вясною шпакоў і буслоў сустракаць патрэбна.

І душа амаль не месціцца У грудзях, і дзіўна зроку Бачыць, як дрыжыцца месяцу, Ці слязінцы ў Божым Воку.

*** Квітнеюць вішні. Сцежкаю саду іду, Як Млечным Шляхам. *** Ранак. Ранетаў Россып на роснай траве. Рэха дзяцінства.

Мера святла Гэты снег, панове, нібыта магічнае нейкае шоу, Што душу вяртае ў пачатак, туды, дзе святло найперш. І, напэўна, снег гэты дзеля таго і прыйшоў, Каб наўмысна патрапіць у верш. Ён, відаць, убачыў, што дзень мой замглёны брыдкай маной, І пра штосьці светлае сёння наўрад ці я напішу, І чакаць не стаў, і пайшоў, ды…

Напэўна, такая на свеце пара, і, напэўна, такі Узрост, і няпэўнае штосьці шукае - не знойдзе - душа... Так хочацца дрэву апалых лістоў пазбіраць медзякі, Так даўняе шчасце шукае на сметніку, пэўна, клашар. Так летнюю зліву шчаслівую згадвае восеньскі дождж, І золата ёлкі каляднае мроіцца кожнай сасне... Што? Кажаце, у…

Дайце зноў мне пабачыць, як гінем па ўласнай віне: Я - на змоклым пероне і ты - у вагонным акне; Як цягнік адыходзіць... І - Божа мой, Божа мой, Бож... І кудысьці самнамбулай зной павядзе мяне додждж, Каб я ўрэшце спасціг, зваяваўшы свае ветракі, Што каханню пад сілу з нябыту вяртаць цягнікі.

Першаснежжа А калі ўжо здаецца, што выйсця - ніякага І што шэраю фарбай запэцканы лёс, - Раптам бачыш, як белае, чыстае, мяккае, Першаснежнае дзіва сыходзіць з нябёс. Палахліва-нясмелае - белае, белае... Урачыстае - чыстае, чыстае, чыстае... Суцяшэннем-спагадаю парае, радуе... Закалыхвае - ціхае, ціхае, ціхае... А я…

Паштоўка Маладым капяжам расхінуўшы душу і вакно, Сакавіцкім блаітам паштоўку табе напішу я, І, нібыта з абноўкаю, з небам вясновым цябе павіншую - Да блакіту вачэй тваіх дужа пасуе яно. 1999 г.