Рецензии на книги — Максім Кутузаў

Прыемна назіраць прагрэс аўтара ад дэбютнай кнігі да наступных. Ад тоненькай кнігі ў мяккай вокладцы да саліднага цвёрдага выдання з крэмавай паперай. Максім Кутузаў у новым рамане зрабіў істотны крок наперад у параўнанні з папярэднім творам “Князь-ваўкалак”. Прынамсі, зразумеў, што кніга — гэта не толькі сюжэт, але і героі з іх псіхалогіяй, думкамі і акружэннем, якое не проста дэкарацыі, абазначаныя ў пачатку кнігі.

Калі б гэты раман выдалі ў Германіі, Нарвегіі ці ў Вялікабрытаніі, яму было б наканавана стаць бэстсэлерам.

Так сцвярджае спадар Ян Захмялеўскі ў тэксце, змешчаным на задняй частцы вокладкі. “Сильное заявление”, як казаў адзін вядомы тэлевядучы, але мы яго праверым.

У апошнія гады назіраецца ўсплёск цікавасці да чарнобыльскай тэмы. Серыял “Чарнобыль” быў нібыта спускавым…

Заўжды з асаблівай асцярожнасцю чытаеш кнігі нашых дэбютантаў, а потым у водгуку карпатліва падбіраеш словы, бо замежныя аўтары наўрад ці прачытаюць твае пасты ў інстаграме ці тэлеграме, а вось на паведамленні абураных маладых беларускіх літаратараў мне ўжо даводзілася адказваць. Таму з водгуку ў водгук не стамлюся паўтараць, што не маю намер адбіць у пачаткоўцаў жаданне пісаць і тым больш не абражаю іх пісьменніцкія здольнасці. Я проста выказваю сваю чытацкую пазіцыю (абцяжараную філалагічнай адукацыяй) і ўважліва разбіраю прачытаныя творы. Аднолькава стаўлюся як да новых аўтараў, так і да ўжо вядомых, таму ніколі не спісваю адмоўныя якасці кнігі на тое, што аўтар малады, зялёны, ды яшчэ навучыцца. Калі напісана дрэнна, я скажу пра гэта і не буду апраўдваць пісьменніка “ну, гэта ж…

На абароце вокладкі размешчана анатацыя ад крытыка, і ёсць у ёй наступныя словы:

Калі б гэты раман выдалі ў Германіі, Нарвегіі ці ў Вялікабрытаніі, ён быў бы асуджаны стаць бэстсэлерам.

Пасля гэтых словаў я і вырашыў што такі твор проста неабходна прачытаць. З'явілася ўражанне, што гэта будзе кладезь глыбокіх думак, заміксаваных з займальным сюжэтам ад якога нельга адарвацца. А апісанне, што

Вы ўпэўненыя, што немагчыма пабачыць мінулае? Што некаторыя значныя гістарычныя падзеі нельга аднавіць, а ісціна гэтак і застанецца назаўжды страчанай для чалавецтва?

заставіла думаць, што магчыма «Porta Nigra» - новы «Чорны замак Альшанскі»?

Першая палова кнігі гэта ўражанне хутка развеяла. Нельга ж думаць, што еўрапейскі чытач рушэць стройнымі радамі ў кніжныя каб даведацца, што ў нямецкім цягніку да…

Читайте эту книгу, если вам нравится на каждой странице встречать пять восклицаний о том, как в Германии то и это лучше, чем в Беларуси. Если вас мало волнует продвижение сюжета и вы готовы полкниги читать о том, как главный герой резонёрствует, а его монологи (или однобокие диалоги) разбавляются пришедшимися кстати (нет) историями, которые случились с кем-то из знакомых, и неважными для сюжета деталями: например, он стоял в поезде, а тут пассажиры стали говорить о том-то, а тут рядом играл ребёнок, а тут женщина пошла в туалет, и тут пассажиры решили сделать так-то. Читайте, если вам нравится, когда в конце расистского абзаца автор вворачивает что-то в духе «жаль, что расизм существует, ведь все люди одинаковы!». Если любите, когда на грамм сюжета приходится килограмм авторских…

Калі я быў маленькім і чытаў аповед пра тое, як уцекачы ад імператара Нерона апынуліся на прасторах нашай краіны, я ўяўляў сабе, як кельтскі народ нэўраў сустрэў іх. Паданні пра ваўкалакаў існуюць амаль на ўсёй прасторы Еўразіі: ад цюрскай ваўчыцы, якая нарадзіла гунаў і да раманскай ваўчыцы, якая ўскарміла Ромула ды Рэма. І ўлічваючы старажытную еднасць славян ды германцаў цалкам зразумела, што вобраз вервольфа ды ваўкалака адзіны на гэтай этнічнай прасторы. Таму калі я азнаёміўся з кнігай М. Кутузава “Князь-ваўкалак” я ўцяміў тую глыбіню культурнага пласту, які паўстае за ідэяй гэтай кнігі.

Першапачатковае ўражанне, што гэта кніга пра знакамітага князя-ваўкалака Усяслава Чарадзея, змяняецца ўпэўненасцю, што ваўкалакі былі на нашых землях як да яго, так і пасля яго. Аднак нейкую…

Усе любяць тэатр, аднак ці ўсе любяць драматургію?

Такое дзіўнае пытанне з’явілася ў мяне, калі я даведаўся, што зборнік п’ес Максім Кутузава “Праклён Міндоўга” існуе толькі ў электронным варыянце. Гэта выклікала ў мяне, як у чалавека сталага ўзросту, пэўныя складанасці. Аднак цікаўнасць і любоў да жанру вымусілі мяне прыкласці ўсе намаганні каб іх пераадолець. І я не расчараваўся.

Скажу шчыра, я чакаў ад пана Максіма выхаду другой кнігі пра Князя-ваўкалака. Аднак пісьменнік раптам павярнуўся ў бок сур’ёзнай літаратуры. Болей за тое – у бок сур’ёзнага і вельмі складанага жанру. І нягледзячы на маладосць і нявопытнасць аўтара ў гэтым жанры, атрымалася захапляльна. Перш за ўсё дзякуючы таму, што пісьменнік па-майстэрску спалучае вядомыя і малавядомыя гістарычныя факты з маёй любімай…

Господи, наконец-то я дочитала сие творение!

Через эти несчастные 276 страниц с большими буквами я продиралась полтора месяца.... Так скучно и уныло мне не делали уже давно.

Громкая аннотация и красивая обложка (из-за которой я книгу и купила) обещают эдакое фольковое фентези, даже исторический роман. Ну и я, признаться, думала, что сейчас почитаю что-нибудь о знаменитом полоцком князе Всеславе Чародее. А вот и ни разу. Автор путается в эпохах, государства у него без названия, и даже имени главного героя мы не узнаем (лень было придумать?). Описание персонажей тоже очень ленивое. Особенно прекрасно описана любовь ГГ: "это была самая красивая девушка, которую вы только можете представить"... Да и собственно, весь текст написан лениво - это просто фантазии школьника на тему "вот если бы я…

Книга мне показалась какой-то недокрученной что ли.

Главный герой Аркадий подвержен волнам излучения. Скорее всего это последствия взрыва на Чернобыльской АЭС. Стоим ему прикоснуться к любому предмету с ионизирующим излучением, если проще радиацией, будь то чашка из зоны отчуждения, или предмет, который изучали рентгеновским аппаратом, он начинает видеть кадры из прошлого, связанные с этим предметом.

Так вот однажды, дотронувшись до чашки из зоны отчуждения, он видит некие кадры, которые никогда и нигде не афишировались. В книге они тоже не раскроются. А хотелось бы хоть намека. Пусть это всего лишь фантазия автора.

Кстати, Аркадий радиофоб. И его действительно убьет радиация, но не в том смысле как это принято знать.

Вообще задумка интересная, но какая-то недокрученная. Мне все время…

Часта пра выбітных дзеячоў кажуць, што яны нарадзіліся і жылі не ў тым месцы, не ў той час. І вось у беларускай літаратуры з’явіўся твор, пра які можна сказаць, што ён з’явіўся не ў той краіне. Калі б гэты раман выдалі ў Германіі, Нарвегіі ці ў Вялікабрытаніі, ён быў бы асуджаны стаць бэстсэлерам. У нашым жа грамадстве яго могуць не зразумець, альбо зразумець не так. Спадар Кутузаў у дваццаць тры гады напісаў твор такога ўзроўню, якога, на вялікі жаль, не атрымліваецца дасягнуць многім літаратарам за ўсё жыццё.

Скажу шчыра, я чакаў, калі аўтар напіша працяг сваёй першай кнігі “Князь-Ваўкалак”. І я нават уявіць сабе не мог, што спадар Кутузаў здольны здзейсніць настолькі рэзкі пераход: ад лёгкага забаўляльнага падлеткавага фэнтазі да сур’ёзнай змрочнай фантастыкі, у глыбіні якой на другім…