Рецензии на книги — Адам Глобус

Адам Глёбус - сапраўдны майстар малой прозы і, хоць і рана яшчэ падсумоўваць вынікі, напэўна, галоўнае маё кніжна-беларускае адкрыццё гэтага году.

"Койданава" - гэта чарговая варыяцыя на тэму "страчанага свету дзяцінства". Без асаблівага бляску, без ідэалізацыі. Гэта гімн малой радзіме, роднаму мястэчку, яго жыхарам. Без залішняга пафасу, просты і шчыры. Насамрэч, такія вось замалёўкі аб звычайным пакідаюць пасля сябе значна моцнае уражанне, чым нястрыманыя усхваленні, рэальнасць якіх заўжды ставіцца пад пытальнік, падаецца перабольшанай, а таму - несапраўднай. Недаверу да апавяданняў Адама Глёбуса не ўзнікае - я сама неаднойчы чула такія гісторыі. Як з-за дробязі прыходзілі да "зялёнага змію", як гінулі самыя прыгожыя дзяўчаты, як хлопчыкі ездзiлi па хлеб на роварах, як сусед спазніўся…

- Мы павiнны вынайсцi беларускi варыянт сексуальнай гульнi. Я адчуваю ў сабе здатнасць на такое адкрыццё...

Вось наш адказ Джавані Бакача і сваеасаблівы працяг лініі Яна Баршчэўскага ў адным флаконе. Нячысцікі выраслі. "У XIX стагоддзi, любы, усе казкi засталiся ў мiнулым.". Нячысцікі канца ХХ стагоддзя займелі новыя забавы. І калі туманнікі традыцыйна палохаюць каханкаў у цёмным лесе, дык русалкі чакаюць мужыкоў у лазнiцы, дамавікі робяць з жанчынамі "тое, што людзi звычайна называюць актам" і пішуць лісты гаспадарам, каб распавесці, якім чынам разнастаіць сэксуальнае жыццё, а дваравiкі катаюцца на опелях. Дарэчы, у сучасным фальклоры з'яўляюцца і новыя героі - кадравік апускае шторы на акне, адпачыннік поіць жанчын каньяком у бары, цікаўнік задае пытанні, газавік бярэ з гаспадыні…

Я б дадала да назвы: "Беларусь у фантастычных апавяданнях для дарослых". Нясципла, але ж я не аўтар, мне можна. Сапраўды - фантастычныя істоты са старажытнага (русалка, лазовік) ці сучаснага (тэлефоннік, ліфтавік) фальклору, дзіўныя ці нават страшныя здарэнні... Адзінае, што адрознівае ад класічных гісторый пра нячысцікаў - гэта эротыка. У адных апавяданнях эратычны кантэкст толькі намячаецца, у другіх вакол яго сюжэт і круціцца. Ёсць зусім сціплыя замалёўкі, ёсць сапраўдна дэсадаўскія, а ёсць проста смешныя, жыццёвыя, жахлівыя. Не скажу, што ёсць асаблівы сэнс ці над чымсьці хочацца доўга разважаць, але цікава, яскрава і адцягвае ўвагу ад праблем. Ну і мне проста падабаецца сам факт існавання такіх твораў у беларускай літаратуры, якая, калі меркаваць па школьнай праграме, хутчэй…

«Толькі не гавары маёй маме» - это сборник из 9 рассказов-зарисовок. Повествование ведется в форме монолога от лица мужчины, который вспоминает случаи из своего детства и юности. Язык прекрасный, сравнения необычные, меткие и забавные («Ён выпручваўся з-пад мяне, як чарвяк з-пад курынае лапы»; «Галавасты апалонік, інакш і не скажаш пра яго, звычайны хвастаты зародак жабкі»; «Яна стала спакойна і асуджана, як жанчыны становяцца ў доўгую чаргу"). Много в рассказах интересных мыслей («У кожнага народа ёсць вялiкi паэт: у ангельцаў — Байран, у немцаў — Гётэ, у японцаў — Басё. Але ў кожнай нацыi, акрамя вялiкiх, народных, прызнаных, вядомых i малавядомых, маладых i пачаткоўцаў, ёсць паэты любiмыя: у японцаў — Ісiкава Такубоку, у ангельцаў — Джон Кiтс, у расейцаў Мiхаiл Лермантаў»),…

Убачыла кнігу Глобуса ў шорт-лісце намінантаў Прэміі Гедройца і засумавала. Чытаць яе не планавала, бо пагартала і зразумела, што нічога новага там не знайду. Больш за 10 гадоў таму, калі вучылася ў апошніх класах школы і паступала на філфак, я была ў захапленні ад яго творчасці. Гэта былі смелыя і эпатажныя творы, асабліва пасля школьнай праграмы. Дамавікі, якія гвалтуюць жанчын, вадзянікі і аголеныя бландзінкі. Таксама Глобус заўжды шчыры ў выказваннях, асабліва калі яны маюць негатыўную афарбоўку. Лёгка сказаць пра чалавека нешта добрае, пахваліць. Цяжэй напісаць пра яго гадасць, ды каб усе, і асабліва той чалавек, прачыталі гэта. Ёсць і іншы Глобус, лірычны, які піша пра сям’ю і робіць гэта шчыра і з вялікай любоўю ў кнігах “Дом” і “Сям’я”. Але апошнія гады разгортваю чарговую кнігу…

Кніга "Зваротная перспектыва" дакументальна-мастацкая. Дакументальная, бо ўсе падзеі, апісаныя ў ёй, адбываліся насамрэч, нічога не прыдумана. Мастацкая, бо напісаная мастаком, творцам. Кніга гіперрэалістычная, бо ўсе падзеі ўзноўленыя з фатаграфічнай дакладнасцю. Складаецца з невялікіх нататак, у якіх мы разам з аўтарам праходзім шлях праз яго дзяцінства, школьныя гады, вучобу ў мастацкім вучылішчы, а потым у тэатральна-мастацкім інстытуце. Сам Глобус сказаў, што чытачом гэтай кнігі бачыць маладога чалавека, навучэнца вучэльні. Але я магу дадаць, што не кожнаму навучэнцу гэта будзе цікава. Здаецца, каб лепш зразумець гэтую кнігу, трэба ўвогуле быць даволі абазнаным у творчасці Глобуса, з гэтай кнігі знаёмства пачынаць не варта. Таму чытачом я бачу аматара творчасці Глобуса, ці…

Я ў чарговы раз упэўнілася, што мне больш падабаецца Глобус-паэт, чым Глобус-празаік (хоць Глобус-празаік з'яўляецца адным з герояў маёй магістарскай дысертацыі).

Гэта кніга складаецца з 4 частак: гісторыі пра людзей, гісторыі пра рэчы і з'явы, гісторыі пра горад, гісторыі пра жывёл. Гэта невялічкія замалёўкі, часам напаўлегендарныя, напаўшызафрэнічныя, але сустрэлася пара цікавых. Аднак, у цэлым кніга не пакінула пасля сябе добрага ўражання, бо палова гісторый у ёй — абсурд. Я не вельмі зразумела, для чаго пісаліся некаторыя гісторыі, некаторыя выклікалі не самыя добрыя эмоцыі. Напрыклад, як любіліся кот са свінкай. Ну што за ерась

Мда. Если это "збор найлепшых твораў Адама Глобуса", то пожалуй, читать остальные я не стану. Впрочем, книга довольно противоречива, как и её автор.

Любопытные байки про людей, местами известных, но чаще известных только автору или, как это часто у нас бывает, широко известных в узких кругах :) Про Ирину Халип неожиданно :) Про Марыйку Мартысевич - эпизодично. Про свою семью - похвально и преданно, но мало кому интересно. Про жизненные ценности - претенциозно и весьма неразборчиво. Про своих кумиров - возвышенно. Про тех, кто записан в дураки - агрессивно и ядовито. Про свой особенный путь - самонадеянно :)

В целом бросается в глаза обилие личных амбиций и личных эмоций. В формате Интернет-блога смотрелось бы живо и ярко. А вот в формате литературы смотрится вяло, либо вообще никак.

BY Адам Глобус - чалавек, які шмат зрабіў не толькі для захавання, але і для развіцця беларускай мовы. Ён вынайшаў слова "хмарачос" і навучыў нас назвам інтымных частак цела. Ягоныя хоку я адкрыў для сябе яшчэ ў часы СССР, а потым - і выдатную прозу, напісаную так, што нават у рускамоўным атачэнні пачынаеш думаць па-беларуску. Гэтая кніга - не выключэнне, АЛЕ... Па-першае, я чакаў ад нечытанай кнігі чагосьці новага. Сам вінаваты. 2004 год выдання - ну што новага я мог пазнаць з гэтай кнігі ў 2022? Па-другое, негледзячы на тое, што твор у кнізе пазначаны як раман, насамрэч гэта нешта дзённікава-аўтабіяграфічнае, а гэтага я ад Глобуса начытаўся і ў іншых выданнях, і ў жж. Па-трэцяе, недзе з сярэдзіны нулявых я пазнаў Адамчыкаў з нечаканага боку. Вельмі непрыемнага. Што гэта было не скажу,…

Очень симпатичный комикс по прекрасной легенде Короткевича. Отличная книжка для начинающего читателя: и достаточно просто, и интересно, и сюжет замечательный. Есть о чем подумать, поговорить. Рекомендую.

У кнігу найлепшых, як падказвае анатацыя, дэтэктываў Адама Глобуса "Замак" увайшлі трылеры "Заўсёды светла каля турэмных муроў" і "Сапежынскі прывід", а таксама тры замалёўкі/апавяданні "Сістэма", "Сіні пад'езд", "Латвійскі дэтэктыў". Зрэшты ўласна дэтэктывамі, на маю думку, з'яўляюцца толькі некаторыя з гэтых твораў.

У аснове сюжэтаў "Сістэмы" і "Сіняга пад'езда" ляжаць зусім не дэтэктыўныя гісторыі, гэта хутчэй пераломныя моманты жыцця, калі героі раптам пачынаюць разумець марнасць чалавечага існавання, усведамляць, што займаюць не свае месца, жывуць не так, як хацелася б. У выніку прымаюцца фатальныя рашэнні: адзін парывае з сваім акружэннем, а другі забівае каханую, што, зразумела, уражвае больш. Праўда, я так і не змагла растлумачыць сабе, навошта трэба было пазбаўляць жыцця…

Первая книга этого автора. Местами были проблески прекрасного, но в целом просто никак. Все сюжеты базируются на теме секса, ладно, если бы часть, но тут вообще ВСЕ. Надоедает. Местами читать даже неприятно, возможно в этом и есть весь смысл, а слишком хорошие отзывы других, базируются именно на этом.

Попробую что-то другое этого автора, но пожалуй как-нибудь потом))

Цікава пачытаць пра выбітных асоб з іншага ракурсу. Глобус робіць гэта ў сваім "фірмовым" стылі і не грэбуе паварушыць сподняе. І прыказка "пра памерлых або добра, або нічога", тут не спрацоўвае. Добра гэта ці дрэнна - пакажа час.

Апавяданнi - смешныя i фiласафiчныя - чытаюцца як байкi старога сябра. I дзевяць з дзесяцi, што ён брэша як апошнi сабака, але ж.. Заслухацца! Фантастычна кладзецца на атмосферу метро. Кароткiя паездкi - кароткiя апавяданнi.

Вельмi добра лягло таксама на шэра-задуменную восень. Рэкамендую!

Было нязвычна чытаць гэтую кнігу. Усё, што праходзілі ў школе, было такой "цнатлівай" літаратурай. Атў Глобуса проста парнаграфія ў кнізе. Чытаць было брыдка проста. Гэтая кніга, як і просценькія фільмікі, застанецца ў літаратуры, думаю, толькі праз сэкч, якога на старонках шмат. Толькі апісаны ён прымітыўна, як у жывёл.

Эту книгу мне когда-то, лет 10 назад, подарила любимая учительница. "Карону Вітаўта" я хотела прежде всего из-за повести Людмилы Рублевской (на то время Рублевская была одной из моих любимых белорусских писательниц) "Дзеці Гамункулуса". Правда, повесть оказалась сама по себе так себе, как и заглавная повесть книги. Но в сборник вошло много произведений других авторов. Этим летом с удовольствием перечитала рассказ Адама Глобуса "Ліхтуга" - о девочке-студентке ПТУ, приговоренной к смерти. Чего только не может скрываться за шаблонными следовательскими описаниями преступления!.. Очень мне пришлась по душе повесть Сергея Трохименка "Миллениум в Овсюках". Родной полесский юмор, непосредственные герои, неплохой сюжет.. Жаль, что праздник юмора в Овсюках не такой масштабный, как многие другие…

Сказки - качественная вещь в стиле детских страшилок: атмосфера погружения, динамичные сюжеты с положенной долей асбурда и шутки в шутке, неожиданные финалы. Отличный вариант для детей в белорускоязычных семьях. Их действительно сейчас мало, всегда радуюсь, когда встречаю новые.

Правда, читала в сборнике 'Convolutus' с кучей других произведений, поэтому заодно сформировалось определённое мнение об авторе... И, честно говоря, некоторых вещей мне было лучше не знать. Теперь я отделить мух от котлет уже не смогу :(

Зьяўляюся вялікай прыхільніцай творчасьці Адама Глобуса, але гэтай кнігай не была моцна ўражана. Зборнік казак, замалёвак апынуўся абсалютна ў стылі Глобуса. Арыгінальнасьць і нетрывіяльнасьць сюжэтаў, цікавая форма іх падачы, цудоўныя завязкі і хуткія разьвязкі - усё гэта складае зборнік "Крутагорскія казкі". Займальнае чытво, але на адзін раз.

Высветлілася, што сярод маіх знаёмых і сяброў Глобус выклікае розныя эмоцыі. Камусьці вельмі падабаецца, камусьці наадварот. Для мяне "Дамавікамерон" Глобуса у старэйшых класах стаў сапраўднай бомбай сярод розных ванільных твораў школьнай праграмы. Не-не, "Дамавікамерон" мы не вывучалі ў школе канешне - чытаў з-пад парты, калі сябар даў пачытаць. Таму Глобус мне заўсёды цікавы. Калі меньш, калі больш, але не магу прайсці міма. "Гісторыі пра Мінск і ваколіцы" - гэта зборнік кароценькіх страшненькіх гісторый пра горад, жыхароў горада, пра з'явы і жывёлаў. Іх у кніге так шмат, і яны такіся кароценькія-кароценькія, што лепш за ўсё чытаць і на ноч, перад тым як класціся спаць. У дзень па адной гісторыі. То у каго прывід завядзецца, то чорт сустрэнецца у бары, то русалка заказыча да смерці.…

Мне было вельмі цікава чытаць гэтыя казкі разам з 15-гадовай дачкой. Рагаталі ва у́сю моц.
Таксама ёсць над чым паразважаць.