Արամ Պաչյանի P/F-ը հատվածային վեպ է։ Գրքում հանդիպում են հին ու նոր Երևանը, Գետառը, անհետացած տրամվայը և «մենակ» տեսակի մարդը, որ փնտրում է իրեն իր հիշողությունների քաղաքում, իր զգացողությունների մեջ և ապագայի երազանքներում։ Վեպը հեղինակը նվիրում է Ձեն-բուդդայական դպրոցի իր ուսուցիչներին և գրքի տոնայնությունը ճիշտ համապատասխանում է այդ փիլիսոփայությանը։ Վեպի բոլոր հատվածները փոխկապակցված են, սակայն դրանց հերթականությունը բոլորովին կարևոր չէ և զուտ պայմանական է։ Վեպը մի շնչով կարդալուց հետո, այն ավելի դանդաղ վերընթերցելու ցանկություն է առաջանում։ P/Fը նոր վեպ է ու նոր մոտեցում կյանքի մասին մեզ հուզող հարցերի պատասխանների որոնում։
Þarna var felustaður. Sigurlína hentist niður tröppurnar, settist á hækjur sér, hallaði sér þétt upp að veggnum, og var þá í hvarfi frá vegfarendum. Hún hlustaði á hjartað sitt djöflast, gretti sig og skældi þegar hún heyrði þá nálgast. Lágvært tal, marrið í snjónum undir fótum þeirra. Svo varð þögn. Þeir höfðu numið staðar. Það var greinilegt að þeir höfðu séð hana fara niður stigann. En þeir ætluðu ekki á eftir henni. Þeir ætluðu að neyða hana út úr fylgsni sínu.
Seint um vetur árið 1897 boðaði æðsti embættismaður konungs á Íslandi til samdrykkju með nokkrum félögum sínum. Efni fundarins var landflótta stúlka, Sigurlína Brandsdóttir, og íslenskur forngripur sem þá hafði nýlega komist í eigu Metropolitan-safnsins í New York.
Sigrún Pálsdóttir lauk doktorsprófi frá University of Oxford árið 2001 og hefur frá námslokum unnið við ýmsar rannsóknir og ritstjórn. Fyrri bækur hennar eru Þóra biskups og raunir íslenskrar embættismannastéttar (2010), Sigrún og Friðgeir: Ferðasaga (2013) og skáldsagan Kompa (2016). Bækurnar hafa verið tilnefndar til Íslensku bókmenntaverðlaunanna, Fjöruverðlaunanna, DV-verðlaunanna og Viðurkenningar Hagþenkis.
U srcu Kaira, na ostrvu usred Nila, decenijama je postojala antikvarnica krcata svakojakim blagom kao Ali-babina pećina. Radnju, najčuveniju u tom delu sveta, vodili su Kosta, glasoviti egiptolog, i njegova poćerka Arna sve dok kismet, zbog nekih Kostinih misterioznih greha, nije odlučio drugačije. Ova priča u kojoj se mešaju ovozemaljski i zagrobni život nije mogla da se dogodi nigde osim u Kairu, pa su taj pustinjski megalopolis, njegova tiha mahala Zamalek, ljudi, običaji i vrelina grada jednako važni junaci romana kao i Kosta antikvar i pripovedačica Arna, prašina koja stalno pada i Nil koji teče kao život.
„Zamalek je roman koji vam se u prvom trenutku čini kao putopis pun opisa čudnih običaja, leksikon egzotičnih pojmova ili nekakav uvrnuti bedeker o Egiptu. A onda, malo-pomalo, iz novootkrivenih delova istorije te zemlje i sjajnog opisa mentaliteta njenih stanovnika počinje da izranja priča. Ona se, kao ponornica koja je u početku hučala negde u dubini, u svoj svojoj snazi najzad pojavljuje na svetlosti dana, sa svojim junacima, njihovim neobičnim pojavama i zanimljivim biografijama. Ta priča postaje zavodljiva, napeta i dirljiva, da bi se na kraju ulila u okean uspomena. Ako je o Aleksandriji najbolju belešku napravio Lorens Darel, onda je, na sličan način, kroz uzbudljive sudbine svojih junaka i neobične trenutke iz njihovih života u kvartu Zamalek, Dejan Tiago-Stanković ovekovečio Kairo.“
Hlavní hrdinka druhého románu Lucie Faulerové se vyrovnává s několika tragickými rodinnými událostmi, které se mohou zdát nepochopitelné, a snaží se najít jejich příčinu. Cestu vpřed však nelze zvládnout bez ohlédnutí. V důsledně rytmizované próze vycizelované do mimořádné stylové čistoty nás mladá dívka, zasažená rodinnou tragédií i vlastním svědomím, uvádí do prostředí tří sourozenců, které nevysvětlitelně opustila matka, zasáhla nemoc, a přesto v uzavřené buňce rodiny zůstalo díky otci i sourozeneckému poutu prostředí nabízející východisko pro toho, kdo je ochoten je přijmout. Zdá se, že nejtěžší boj je třeba vybojovat ve vlastní hlavě, nabízenou lásku akceptovat, a spolu s ní i vyrovnání s vnitřními démony odmítání a viny. Přestože nastíněný děj nevzbuzuje příliš optimismu, i na takto dramaticky vykolíkovaném poli dala autorka vyrůst humoru, který charakterizuje postavy, jejich vztahy či nepřeberné množství sebepoznávacích metod a návodů na ideální život.
Midden in een zomernacht sterft Elisabeth, de oudste bewoonster van de spirituele woongroep Klank en Liefde.
Haar drie huisgenoten worden aangehouden: het streven van de groep om te stoppen met eten en van licht, lucht en liefde te gaan leven, lijkt Elisabeth fataal te zijn geworden. Van wereldvreemde idealisten aan de rand van de maatschappij zijn de drie plotseling landelijk nieuws geworden.
Door de ogen van de nacht, de buren, de twijfel, de vader van een van de huisgenoten, een sinaasappelgeur en vele andere personages en entiteiten zien we hoe elk van de betrokkenen een ander antwoord geeft op de vraag hoe Elisabeth kon overlijden, wie er schuldig is, en of woongroep nog toekomst heeft.
Een beklemmende en tegelijkertijd hoogst vermakelijke roman over kleine mensen in een grote wereld, en hun verbindende maar ook vernietigende verlangen om in verheven idealen te geloven.
När Nikita var fjorton år gammal rymde han från Moskva till Paris. Nu är han medelålders, överviktig och utmattad. På en balkong i en främmande våning i Nice står han och tittar ut över vinterhavet. Nina var hans enda vän.
I emigrantens svartsynta medvetande går tidslinjerna omlott. Minnet är en stad. Den romantiska drömmen om det kosmopolitiska, öppna Europa krackelerar långsamt medan barndomsstaden får ett allt mer lockande, världsfrånvänt skimmer. Europa är en ny typ av exilroman: en vidräkning med nostalgi och hemlängtan. Den är även en hatfylld lovsång till den ryska emigrationens sekellånga historia, med den misantropiska grafomanen, uteserveringsfilosofen och misslyckade terroristen Nina i dess platslösa mitt.
Всеки ден сме изправени пред избора дали да бъдем добри или лоши... Днес какво ще избереш?
„Както и при първия роман, така и тук, историята сама ме намери. Може да звучи абстрактно и невероятно, но сякаш тя бе търсила нужния човек, който да я разкаже и когато стигна до мен се получи магията. Зад заглавието на романа се крие нуждата на всеки един човек да преживее личния си катарзис, като си прости сам на себе си непростимите неща, които е извършил, чрез прошката, която дава на друг човек. Толкова лесно смилаемо звучи, че е човешко и християнско да се прощава. Толкова лесно се изрича думата „прощавам ти“ и е толкова трудно наистина да простиш. Понякога това е битка, която водиш със самия себе си денонощно, до последната нощ в живота ти.“, Георги Бърдаров
Можеш ли да направиш невъзможното, за да имаш още само една секунда живот на тази земя?
Можеше ли да простиш на друг, това което не би простил на себе си?
Отговорът е... Absolvo te!
Романът е вдъхновен от истински истории, които са отдалечени във времето, но са свързани чрез съдбата на героите и нуждата им от прошка.
В новата си книга Георги Бърдоров се опитва да стигне до най-мрачните подземия на човешката душа, там където се раждат злото и доброто. Тримата главни герои са едновременно много различни един от друг като произход, вяра и съдба, но в същото време са свързани помежду си от невидимите нишки на грехопадението.
Историите и съдбите на героите са така преплетени, че всеки един от тях трябва да прости на другия непростими непростими в този живот неща, за да може самият той да намери покой и да продължи пътя си. Всичко това може да се обобщи с едно единствено изречение казано от Исус: „Нека, който е безгрешен, пръв да хвърли камъка“.
Hemm spazji u rkejjen li għalkemm kulħadd jaf bihom, l-istorja tagħhom ma jafha kważi ħadd. Xi stejjer minn dawn qegħdin jintradmu għal dejjem fost tħaffir, torrijiet u żviluppi ġodda li m’għandhom xejn x’jaqsmu ma’ passat li jgħid ħafna stejjer. Stejjer tiegħek, tagħha u tiegħi u ta’ eluf oħra li ġew qabel u li għad iridu jiġu wara.
Id-dar tal-larinġ għaddiet minn erba’ ġenerazzjonijiet. Issa? Sfrundawha. Minflokha kantun flettijiet. U lil Rożi? Minn ħajja trankwilla f’dar viċin ix-xatt, tefgħuha thewden fuq sodda li ma kinitx tagħha. U min qatt seta’ jobsor li anke f’xifer irdum dwejjaq, għafet tinbet ħbiberija?
Dawn huma stejjer li jfittxu t-tama fost it-trab, il-kalma fost it-tkissir, u ċ-ċans ta’ bidla fost kruha li taqtagħlek nifsek.
No prefácio a um livro curioso da sua autoria, José Rodrigues Miguéis escreve: “até que ponto pode um escritor falar das suas experiências pessoais, sem incorrer na pecha de subjectivismo e sem ser indiscreto a respeito de si próprio? Será possível, nesta época e num meio como o nosso, avesso por tradição e preconceito à literatura de confissões, que tem enriquecido e ajudado a esclarecer tantas outras culturas, usar da franqueza de um Rosseau, de um Stendhal, de uma Bashkírtseva, para não dizer já de um De Quincey ou Baudelaire?” A época a que Rodrigues Miguéis se refere podia também ser a nossa. O problema da confissão (se é realmente isso o que está em causa) mantém-se e será sempre um dos aperitivos preferidos da teoria da literatura. Ainda assim, talvez se insurja outro problema maior nos nossos tempos: a ficção deslumbrada consigo mesma, a ficção como conceito saturado, enquanto via profissionalizante, livre-trânsito do bom gosto, imitação da vida explicada como quem junta dois mais dois, sendo que o caso não se dá apenas em literatura. Mas voltando a esta: talvez desta vez o autor se tenha cansado de escrever “José disse” ou “Joaquina disse” quando foi ele que disse e mais ninguém. Talvez nestes tempos de passamanes não valha muito a pena embelezar um caminho esburacado, quando apesar de tudo são esses buracos que ainda lhe dão um nome.
Excerto:
Não me recordo de ter sido verdadeiramente infeliz em casa dos meus avós. Julgo que essas temporadas da infância e do início da adolescência não seriam susceptíveis de infelicidade, até porque era quase sempre Verão e eu era então muito novo. Nesses meses, eu vivia satisfeito, e digo-o sem as habituais reticências a que tantas vezes nos obriga o cinismo da idade adulta, e uma parte substancial dessa satisfação era resultante de um acesso quase ilimitado durante o dia ao quintal da casa dos meus avós, onde passava horas intermináveis a jogar futebol, a correr ou a praticar umas lutas com o meu irmão que deviam às mais rudes noções do karaté, do sumo e da luta livre.
Премия для Армении.