Кшиштоф Варга - все книги по циклам и сериям | Книги по порядку

“Varga je navikao svoje čitaoce na upadljivo tačne dijagnoze neprijatne stvarnosti. Ispod snažnog naboja ironije i groteske, bespoštedno razgolićuje i otkriva aveti individualnog i kolektivnog posrnuća. Ostaje, isto tako, veran estetici nostalgije koja je u svojoj suštini konzervativna, jer Varga je naslednik intelektualne tradicije. Aleja nezavisnosti gorak je i ironičan roman, glas je svih gubitnika, autsajdera, usamljenika, ideoloških nihilsta. To je roman o generacijski izgubljenim iluzijama, neiskorišćenim šansama, krizi identiteta i beskrajnoj usamljenosti.”
Komentari čitalaca

Babcia i dziadek żyli jak pies z kotem. W 2006 roku wydali na świat córkę. Kilkadziesiąt lat później ta powiła bohatera-narratora, lecz bez udziału mężczyzny. Główny bohater już nikogo nie spłodzi. Około roku 2070 przerwie łańcuch nieszczęść, który zwykliśmy nazywać życiem. Ponura logika przedstawia się zatem tak: zła rodzina, pół rodziny, brak rodziny, nicość. To nie jest dobry kierunek - przekonuje Krzysztof Varga w swojej futurystycznej powieść o wydźwięku prorodzinnym. Żart? Bynajmniej! "Nagrobek z lastryko", mimo że jest utworem wielce przewrotnym, został napisany ku rozwadze. W tej powieści spotkały się wszystkie najlepsze cechy pisarstwa Vargi: szlachetna melancholia, głęboka ironia, stylistyczna dyscyplina. ( Dariusz Nowacki)

Narrator, trzydziestoletni rockendrolowiec, wygłasza monolog na cmentarzu nad trumną kumpla, perkusisty zespołu, którego jest liderem. Rozmyśla o muzyce, duszy, przemijaniu i śmierci. Mówi o muzyce, pustce i przemijaniu. Powieść znalazła się w finale konkursu Nike.

Najnowsza powieść Krzysztofa Vargi to brawurowy pamflet na współczesność. Razem z głównym bohaterem, pięćdziesięcioletnim komiwojażerem, możemy popastwić się nad wszystkim, co na co dzień doprowadza nas do szału – pasażerami PKP, smrodem na klatce schodowej, szkoleniami integracyjnymi i modną młodzieżą w kawiarniach. Paweł sączy jad nienawiści i bezlitośnie obnaża słabostki i śmieszności współczesnego Polaka. Tworzy pełnokrwiste i przeraźliwie wierne portrety toksycznych rodziców, pazernej byłej żony, żałosnych nuworyszy, miłośników kebabów i korporacyjnych wymoczków. Przeszywające spojrzenie szydercy zdziera pancerz hipokryzji, który ma skrywać resztki godności i uchronić przed zranieniem. Wszyscy są niespełnieni, nieudolnie skrywający życiowe rozczarowania, zawistni i śmiertelnie przerażeni wizją samotności.

Jest to obraz zniekształcony, karykaturalny i nieodparcie śmieszny. „Trociny” to prozatorski majstersztyk – znakomita, cyniczna i błyskotliwa rozrywka na najwyższym poziomie, nie tylko dla socjopatów. Ku przestrodze…