- Wątpię – rzekł po namyśle Dębicki – ażeby istoty świata nadzmysłowego mogły porozumiewać się z nami...
- Dlaczego?... – spytała Ada.
- Czy pani – mówił Dębicki profesorskim tonem – mogłaby porozumiewać się na przykład... z ostrygami?... Czy uważałaby pani za stosowne tracić czas na tłomaczenie im: co to jest świat, który my widzimy i słyszymy?... Czy nareszcie byłaby choć najsłabsza możność objaśnienia o naszym świecie istot, które ani wzroku, ani słuchu nie mają?... Otóż nam tak brakuje odpowiednich zmysłów do ujęcia świata nadzmysłowego, jak ostrygom słuchu do zachwycania się naszymi operami, a wzroku do oceniania piękności naszych krajobrazów...