3 Чытво на адзін раз

Так атрымалася, што пасля прачытання Сергей Жадан - Інтэрнат (які я ўсё яшчэ лічу адным з улюбёных твораў), я зацікавілася творчасцю Жадана. Прачытала таксама Сергій Жадан - Ворошиловград і спадабалася мне менш. Кніга добрая, але не настолькі, наколькі я чакала. Так атрымалася, што "Красный Элвис" працягнуў гэты ланцужок расчаравання.
Магчыма, справа ў маіх спадзяваннях і не зусім правільным разуменні стылю аўтара, але рэцэнзіі - штука суб'ектыўная. Вось з гэтай пазіцыі я і выкажу сваё меркаванне.
У першую чаргу хачу адзначыць мову і манеру аповеду - яны цудоўныя. Чытаць было цікава, хоць самі апавяданні пакідалі пасля сябе пытанні ў стылі "Што я толькі што прачытала?" Вось не ведаю толькі, перакладчыкаў трэба лаяць за забойства аўтарскага стылю ці хваліць за тое, што разбілі вялізарныя абзацы на меншыя, аформілі нармальна дыялогі і падвезлі кавычак.
Самі творы мне падаліся нейкімі бессэнсоўнымі. Адчуванне, нібыта я нешта не зразумела, было ў мяне і падчас чытання "Варашылаўграда", але там гэта можна было сапхнуць на моўны бар'ер. Хаця, тут можна паскардзіцца на крывы пераклад. Насамрэч, вядома, што пераклад не пры чым. Тут ці я сапраўды нешта не даганяю, ці аўтар не можа раскрыць думку, ці думкі не было ўвогуле. Хаця, адно аднаму не замінае.
Вылучыць нейкая апавяданне не магу, яны ўсе прыкладна аднолькавай якасці. Напісана добра, не стамлюся паўтараць, але больш мне сказаць няма чаго, акрамя таго, што перачытваць дакладна не буду.