Анатолий Вертинский — о поэте

Предложить изменения

Адразу трэба адзначыць, што кніга вельмі добра выдадзена. Цвёрдая вокладка, супервокладка, каляровыя ілюстрацыі. Калі б я складаў ТОП найлепш выдадзеных беларускіх кніг паэзіі другой паловы 20 стагоддзя, то гэтую кнігу я б у яго абавязкова ўключыў. Выбранае аб’яднала лепшыя вершы з пяці кніг паэта – “Тры цішыні”, “Чалавечы знак”, “З’яўленне”, “Час першых зорак” і “Ветрана”. А гэта вершы з 1964 па 1990 год, то-бок усе яны былі напісаныя за савецкім часам.

І што адразу можна адзначыць, вершы Анатоля Вярцінскага немагчыма зблытаць з ніякімі іншымі ў сваім часе. Яны не падобны на вершы ані Барадуліна, ані Бураўкіна, ані Сіпакова, ані Гілевіча. Ні на каго не падобныя. І калі паспрабаваць адказаць на пытанне: дык у чым іх асаблівасць? то хіба асноўнае - гэта іх гуманістычнасць. Паэт жыве сваім…

На самым пачатку кнігі паэт піша:

Пішу не Евангелле ад Анатоля, апосталам не збіраюся быць, звяртаю ўвагу толькі на тое, што бліжняга ўсё-ткі трэба любіць. Не будзе любові той – будуць на свеце злыбеды, беды і ліхалецці.

Зборнік “Асобныя радкі” аб’яднаў вершы Анатоля Вярцінскана розных гадоў, але падабраныя яны па агульным крытэры – верш павінен быць лаканічным і ўтрымліваць філасофскі змест. Часам гэта ўсяго два радкі, напрыклад:

Чаго беларусам нестае? Проста мы самі не свае.

Тэматычна вершы падзеленыя на чатыры раздзелы, назвы якіх самі гавораць за сябе: “Людзі, будзьма чалавекамі!”, “Жанчына. Мужчына. Каханьне...”, “Гэты боль – асаблівы” і “Зямля і неба”.

Невялічкі зборнічак прыдатны для таго, каб завучваць лаканічныя вершы на памяць і карыстацца імі пры нагодзе, або проста мець за свае…