Трывожнае шчасце

Чытаю пенталогію ўжо другі раз. Са школьных дзён мала што памятаю пра гэты твор. Але магу толькі ўзгадаць, што я прачытала яго з задавальненнем. Зараз, у больш сталым узросце, магу сказаць, што разумею задуму аўтара. Трывожнае шчасце - гімн юнацкаму максімалізму (асабліва "Непаўторная вясна"). Вось плывеш па старонках і многія думкі герояў узгадваюцца, як свае асабістыя ва узросце ад 16 да 18 гадоў. Шамякін менавіта ўспомніў і свае тыя часы. Раман - гісторыя станаўлення светабачання Сашы і Пятра. Ператварэнне герояў з летуценных юнакоў у людзей, якія пабачылі самае горшае - вайну. Вайна тут не як нейкія батальныя карціны, а разуменне сутнасці ваеннага становішча. У апошніх аповесцях для герояў вайна - гэта ўжо не нешта далёкае, незразумелае. Пятро ўжо не захапляецца вайсковым жыццём і…

Такие произведения, как "Трывожнае шчасце" обязан прочитать каждый. Прочитанное заставляет задуматься над многим в нашей жизни, появляется желание что-то изменить и стать лучше. Столько чувств, искренности, переживаний! Такие тяжёлые судьбы людей, сколько испытаний, тягот и в то же время столько доброты, веры, справедливости и честности! Прекрасная книга!!!