3 Спойлер Дзякуй, што гэта ўсё!

Нарэшце фінал гісторыі, і нарэшце гісторыя скончылася. Сюжэт зжыў сябе, і апавядаць далей больш не было сэнсу. Многія моманты не раскрытыя да канца, а некаторыя - быццам прыцягнутыя за вушы. Апавяданне зноў вядзецца ад асоб Кэці і Дэймана, што дазваляе чытачу даведацца пра падзеі з розных кропак гледжання.

Я не зусім зразумела ўчынкі многіх персанажаў. Іх дзеянні нелагічныя і ставяць у тупік. Галоўныя героі, якія пры любым зручным выпадку аддаюцца страсці, сястра Дэймана Дзі, якая раптам ператвараецца ў сапраўдную сцерву, важак аэрумаў Лота (або Лато - не ведаю, як правільна), які паводзіць сябе як маньяк, і гэтак далей - прыкладаў сапраўды шмат, і за ўсім гэтым нудна назіраць. Як быццам персанажы знянацку ператварыліся ў збітыя клішэ.

Адносіны галоўных герояў цалкам перараслі ў любоўныя (і нават занадта). Тут няма той нестабільнасці, якая ёсць ў рэальнасці. Кэці і Дэйман выдатна спраўляюцца са складанасцямі на сваім шляху, пры гэтым іх каханне вытрымлівае ўсе выпрабаванні. Але ці бывае так на самой справе? Гэта вельмі ідэальна, каб быць праўдай. Нават чытаць іх вечныя "Я цябе кахаю" нудна і маркотна. А гісторыя з вяселлем? Ну хто дадумаўся да гэтага? Арыгінальнасці не атрымалася, бо такі канец сустракаецца вельмі часта, і гэта ужо не новае.

Гісторыя скончылася хэпі-эндам з ноткай смутку. І толькі хочацца сказаць аўтару: "Дзякуй, што гэта ўсе!"