Из тех книг, читая которые, смеешься в голос, а, закрыв, плачешь, потому что слишком это жизненно, слишком это сидит где-то внутри.
Она про боль молодых специалистов, когда отпахал сложных 4-5 лет в вузе, оказался на долгожданной "свободе" и пытаешься поймать свое течение. Когда кажется, что абсолютно все вокруг знают, куда двигаться и как крутиться. Все, кроме тебя.
Книга очень добрая и легкая, написанная в формате жизненных заметок. Автор так смешно и правдиво подмечает офисные реалии, что, кажется, и придумывать специально ничего не надо - жизнь сама дает материал. Стоит читать, чтобы оказаться в Минске и увидеть его глазами молодого выпускника вуза.
Планктон офисный обыкновенный - огромный процент работников входит в эту не слишком лестную категорию. Кто-то рвет жилы, чтобы только не… Развернуть
Книга "Мова" Виктора Мартиновича - это потрясающий литературный шедевр, который заставляет читателя задуматься о трагических событиях прошлого и их влиянии на современность.
Мартинович смело исследует тему катастрофы и человеческого страдания, через развитие сюжета он выявляет сложные отношения между людьми и национальными идентичностями. В книге прекрасно показана трагичность человеческой судьбы, а автор настолько убедительно и эмоционально описывает персонажей, что они кажутся живыми.
Мартинович привносит в свои произведения иронию и глубокое понимание человеческой психологии, заставляя читателя задуматься над философскими вопросами и взглянуть на мир через совершенно иную призму.
Надышоў час падзяліцца смешнай кнігай.
Гэты твор сапраўды варты, каб пра яго гаварылі і паказвалі пабольш.
По на нашых паліцах не так і шмат беларускіх кніг з вясёлым сюжэтам. Але тут трэба ўставіць рэмарку, што гэта пераклад з балгарскай мовы.
І таму трэба яшчэ мець прафесіяналізм, каб у перакладзе захаваць гумар і перадаць яго нашаму чытачу.
Міхаіл Вешым “ Англійскі сусед”.
Кніга пра тое, як англічанін, які ўсё жыцце пражыў у вялікім горадзе, на пенсіі купляе сабе дом у балгарскай вёсцы.
І як вы разумееце, ў вёску проста так са сваімі “парадкамі” не зайдзеш, і не важна ў Беларусі гэта вёска, ці ў Балгарыі.
Вось так і ўсе жыхары “Урадлівай” узбурыліся навіной пра новага суседа. А паколькі кожны вясковец меў свае адметныя рысы характару, то працэс адаптацыі ў англічаніна праходзіў весела і… Развернуть
Магчыма гэтая кніга камусьці здасца цяжкай. Але ў кантэксце ўсяго таго, што зараз адбываецца гэта проста гісторыі людзей. Людзей, жыцце якіх раптам перавярнулася да гары нагамі. І нажаль зусім не так, як бы ім гэтага хацелася. Некаторыя гісторы былі падобныя да тых, якія я чуў у дзяцінстве ад сваіх баціькоў. Ды не толькі чуў, але і сам назіраў.Таму нічога новага. Мне здаецца гэтая кніга будзе больш цікавай тым, хто альбо не жыў у пост савецкіх краінах, альбо не застаў усё тое, што адбывалася пасля 1991. Для іх тут будзе нешта новае. А для астатніх - проста частка жыцця...
Невероятно сильная книга, одновременно и глубокая, и просто динамичная и захватывающая. Последние страницы я уже не столько читала, вникая в смысл отдельных предложений, сколько неслась по абзацам, пытаясь понять, чем это всё закончится. И финал был просто как удар под дых.
Итак, Беларусь – часть китайско-российского союза, и никто уже не помнит, что она когда-то была отдельной страной с собственной историей и языком. В голове у людей удивительная каша, и это тот случай, когда это описано превосходно. Книг, в которых читатель понимает, что происходит, но смотрит на героев, описывающих ему свой мир так, как они его видят, много (я и сейчас читаю одну такую), но обычно это получается примитивно или скучно. Здесь – нет.
Я, конечно, не знаю, каково в этом плане читать книгу не-беларусам. Судя… Развернуть
Падзеі рамана маюць месца ў беларускім мястэчку N. Дарэчы анатацыя абяцае, што гэта гісторыя магла адбыцца ў кожным беларускім мястэчку. Але даволі хутка аўтар праз свайго героя абмяжоўвае месца дзеяння. Герой абвяшчае, што такіх мястэчкаў на Беларусі хапае, але яно не размешчана ні на Палессі, дзе герою не падабаецца багна, ні на усходзе, дзе занадта блізкі «рускі свет», ні на захадзе, дзе героя даймаюць бязмежныя лясы. Такім чынам месца дзеяння абмяжоўваецца ўсяго некалькімі раёнамі. Выходзіць у Беларусі нічыім абяцанкам давяраць нельга. Крыху пра героя-выкрывальніка – гэта Локісаў Антон Станіслававіч, 5 ліпеня 1970 году нараджэння, мастак з «Беларусьфільму». Ну як з «Беларусьфільму»... калісьці пару гадоў на ім працаваў, а зараз – часова безпрацоўны. Выходзіць, верыць, у наш час,… Развернуть
Максім Танк — адзін з самых вядомых беларускіх паэтаў. Ягоная біяграфія дае зразумець, які шлях прывёў звычайнага хлапчука з Мядзельшчыны да гэтага звання. Танк жыў падчас падзелу Беларусі на заходнюю і ўсходнюю часткі, і яму даводзілася жыць на абедзьвух. Праблемы памежжа і аб’яднання Беларусі вельмі турбавалі маладога Яўгена Скурко (сапраўднае імя Танка). Ён быў моцным савецкім прапагандыстам у Польшчы, заўсёды быў аматарам беларускай мовы, што была забаронена. Пазней, пасля аб’яднання Беларусі, займаў даволі высокія літаратурныя і палітычныя пасады (галоўны рэдактар “Полымя”, старшыня Саюза пісьменнікаў БССР, старшыня Вярхоўнага Савета БССР). Менавіта з-за пасадаў Танка лічылі дзяржаўным пісьменнікам, літаратурнай вярхушкай. Але сам аўтар цярпець не мог такое стаўленне да сябе, што… Развернуть
Да гэтага часу я шмат прачытаў з беларускай літаратуры, але толькі зараз мне давялося дакрануцца да сучасных аўтараў. Я абраў кнігу Марыі Мартысевіч “Цмокі лятуць на нераст” і зусім не расчараваўся гэтым выбарам.
Спачатку, шчыра кажучы, было даволі складана чытаць, бо я спадзяваўся, што сучасная літаратура будзе больш зразумелай для мяне, але ўсё атрымалася наадварот. Другая прычына майго ўражання – гэта структура кнігі: “Цмокі лятуць на нераст” не зборнік прозы, не зборнік лірыкі, а ўсё ў адным. Аўтарка вельмі файна і адкрыта занесла ў кнігу свае думкі, эмоцыі, разважанні, успаміны – усё тое, чым яна жадала падзяліцца з чытачом. І атрымаўся вельмі цікавы зборнік, у якім чаргуюцца празаічныя і лірычныя тэксты.
Мяне вельмі крануў артыкул пра эміграцыю, а менавіта фраза: “эмігрантам можна… Развернуть
Аўтар валодае здольнасьцю расстаўляць акцэнты і казаць пра галоўнае
Ох, халера. Чытаў я 1984, не кранула, згусціў колеры, не зразумела мэта "ліхадзеяў" неяк не ставалі кавалачкі пазлу на месцы. Успрымалася як агульная метафара на "гіпергвалтавыя рэпрэссіі". Мова - пачынаецца як фантастычны жарт (хаха мова - як наркотык для народа згубіўшэга культуру). Але чым далей - тым жахлівей і пад канец у гісторыі атрымалася прабіць у самае сэрдца. Даўно ўжо не было, каб кніга выклікала ў мяне разважанні па-за чытаннем. Тут іншае. Адзінае, я спадзяюся, што "цётка" жыва і кропка невяртання не пройдзена. І такога не здарыцца, бо я яшчэ жывы. Халера, дзякуй Марціновічу за шыкоўную гісторыю.
BY
Чаму я наогул узяўся за гэтую кнігу?
Па-першае, надзвычайна клікбейтная для беларускай літаратуры назва. Нават, правакатыўная.
Па-другое, неаднаслойная і неаднасэнсоўная вокладка. З першага погляду незразумела, што ж намалявана, а з другога погляду зразумела, што не тое, што з першага ))) Дарэчы, гэта адчуванне цалкам адпаведна тэксту.
Па-трэцяе, і, мабыць, галоўнае - першы сказ: "Дарога ў Полацак была цёмная ад гонкіх чорных ялін". Я пажыў шмат дзе, але радзімай лічу менавіта гэты горад.
Чаго чакаў?
Магчыма, "павестачкі". Штосьці пра тое, як цяжка нетакім у Беларусі, што нейкая лесбіянка нават вырашыла павесіцца (анатацыі я не чытаў). Абсалютна не мая тэма, але цікаўнасць да кніжкі ўжо распалілася. Вырашыў: пачну, а там, калі што не так, - кіну.
Што атрымаў.
Спачатку падалося, што… Развернуть
Это было здорово и интересно.
Да местами книгу уносило в 90-е с их разборками, мафией, милицией. кто что крышует, кто что покрывает. И Барыга оттуда же родом. И девка которая с ним спит, а еще попутно и с кучей других кто может ей купить платьице из шелка. И в этом мире все нормально, так почти все ведут сеья. Какая любовь, какая семья.
Русско-китайский союз (да не дай боже, похлеще любой утопии будет). Мова - запрещенный артефакт. И да не все мне было понятно в белорусском. Но я точно знаю что вы должны сберечь мову, так же как и мы свою. Мы не должны дать гегемонам власти поглотить нашу историю и культуру.
Чем больше я читаю о Белоруссии и узнаю о ее народу, тем лучше понимаю что ваша история и идентичность погребена еще под большим количеством тюфяков и матрасов и закрыта за еще… Развернуть
Ну вось і дачытаў гэтую кнігу... Кніга вельмі моцная! Працягваць яе чытаць было складана...але калі ўжо пачаў чытаць, то не спыніцца.
Разумею цяпер чаму Святлане Аляксандраўне Алексіевіч далі нобелеўскую прэмію. І гэта я прачытаў толькі першую яе кнігу...баюся нават пачынаць іншыя яе кнігі.
Час пакажа, але ёсць у мяне такое прадчуванне, што ўсе іншыя кнігі якія я буду ў сваім жыцці далей чытаць будуць ужо не так успрымацца як да гэтага моманту. Па перш прычына ў сённяшней вайне. Якае перакрэсліла і затаптала ўсё тое добрае што здабылі вялікай колькасцю жыццяў людзей пад час другой сусветнай вайны. Ну і другая гэтая кніга. Усё што я да гэтага чытаў было проста "рамонкамі на полі"... так былі подзьвікі і г.д. Але гэта кніга настолькі праўдзіва, што нават не патрэбны ніякі доказы таго што там… Развернуть
Очень хорошая разнообразная подборка десяти авторов. Как это обычно бывает со сборниками, что-то очень понравилось, что-то неплохо, что-то не зашло. Интересно, что часть рассказов о Польше в жанре реализма читаешь и пытаешься понять: а какие это годы? Девяностые? Советские? Довоенные? Так сразу и не поймёшь.
Из звёздных авторов - детективщица Ольга Токарчук (надо будет почитать её крупный формат, рассказы хороши) и Анджей Сапковский (рассказ об очередной войне за польские территории и история по мотивам Алисы в Стране Чудес, не огонь). Открыла для себя Лешака Колаковского.
У беларускім мястэчку Дармаедаўка мірна жыве Беньямін. Ён забаўляе сябе тым, што чытае розныя кнігі, і вось, аднойчы, дачытаўся да таго, што вырашыў ісці ў Зямлю Абяцаную. Каб было весялей Беньямін завабіў да сябе ў кампанію паплечніка, свайго сябра Сэндэрла. Не зважаючы на наяўнасць жонак ды дзяцей, і не развітаўшыся з імі сябры рушылі ў дарогу. Наперадзе іх зачакалісь розныя прыгоды і спатканні. Сярод прыгод, напрыклад умяшэнне ў таемныя запечкавыя камітэты па назіранню за міжнароднай палітыкай, і падпаданне пад мабілізацыю, і лайфхак як яе пазбегнуць. Сустрэчы так сама не шэраговыя: з велярыбам, міфічнай рыбай-кітом, і з русалкай. Магчыма такія сустрэчы можна патлумачыць і прасцей, без казачнага падыхода, але Беньямін больш абазнаны у такіх справах, бо ён шмат аб ўсякім гэткім чытаў,… Развернуть
Я сторонник глобализации. Но...
Каждое действие должно быть добровольным. Националисты считают, что только язык определяет существование народа. Я с этим не согласна. И ирландцы тоже не согласятся.
Я верю, что мир будет объединяться, а языки будут смешиваться. Это естественный процесс.
Но вот неестественно, когда твой язык запрещают. Когда тех, кто говорит на своей МОВЕ называют наркоманами и дают за это сроки по 10 лет.
Кому-то покажется, что это лишь фантазия. Да ладно? А что сейчас происходит в Беларуси???
Политические репрессии вернулись.
1937 год вернулся.
А тех, кто имеет другое мнение, называют экстремистами и сажают на 25 лет за терроризм. Это реальность в моей стране.
.
Наверное, русским было бы тяжело понять суть произведения. В чём проблема то? Говорите на русском и всё.
Ок. А что… Развернуть
Чего не хватало в этом году для полного счастья? Правильно, скорби белорусов по собственной идентичности. Вот спасибо, Мартинович, как ты так угадал?! (Ладно, роман не новый. Вышел он в 2014 году (ох уж этот неслучайный постсоветский символизм), а меня нашел только сейчас. Не иначе как чтобы отпинать за имперские амбиции и узколобость жителя метрополии в национальном вопросе.)
Итак, 4741 год по китайскому календарю (2044-й по нашему, не благодарите). Деградировавшая Европа нищенствует (почему и зачем, пруфов нет — примите как факт), священный союз России и Китая благоденствует, освященный лучами постмарксистского солнца Мао. Беларуси нет, Украины, кажется, тоже (Мартинович обходит этот момент, потому что мы тут о межнациональном не говорим, мы про национальное), ничего нет — есть… Развернуть
Беларусская литература...
Купала, Быков, Алексеевич... Это максимальный список фамилий который можно будет услышать от практически интеллигентно сложенных и посиневших от недовольства, губ собеседника... И то... Только в том случае, если он не перепутает Купалу и Коласа.
Авторов было несравнимо больше... По крайней мере тех, что известны и любимы мне... Не буду перечислять. Скорее всего их фамилии ничего не дадут... Просто поверьте на слово. И признавались они, если верить истории и критикам - далеко не в этом уголке беспокойной земли.
Современных авторов, кроме последней фамилии трёх изначально указанных в качестве амбразуры и подражания - я честно говоря и не знаю... Да и не должен был... Это же не Минаев... У меня не было времени. Я недавно заново начал читать... Снова... В целом… Развернуть
Высветлілася, што сярод маіх знаёмых і сяброў Глобус выклікае розныя эмоцыі. Камусьці вельмі падабаецца, камусьці наадварот. Для мяне "Дамавікамерон" Глобуса у старэйшых класах стаў сапраўднай бомбай сярод розных ванільных твораў школьнай праграмы. Не-не, "Дамавікамерон" мы не вывучалі ў школе канешне - чытаў з-пад парты, калі сябар даў пачытаць. Таму Глобус мне заўсёды цікавы. Калі меньш, калі больш, але не магу прайсці міма.
"Гісторыі пра Мінск і ваколіцы" - гэта зборнік кароценькіх страшненькіх гісторый пра горад, жыхароў горада, пра з'явы і жывёлаў. Іх у кніге так шмат, і яны такіся кароценькія-кароценькія, што лепш за ўсё чытаць і на ноч, перад тым як класціся спаць. У дзень па адной гісторыі. То у каго прывід завядзецца, то чорт сустрэнецца у бары, то русалка заказыча да смерці.… Развернуть
