Паром празь Ля-Манш

Прачытала зборнік вершаў Арлова дзесяцігадовай даўніны. Ну не ляжыць мая душа да верлібраў. Хаця верлібры таго ж Андрэя Хадановіча мне вельмі падабаюцца. Яны трапныя, дасьціпныя, а верлібры Арлова для мяне занадта расплывістыя, рамантычныя. Безумоўна, у яго прыгожая мова, такія неверагодна лёгкія параўнанні, эпітэты, метафары, але мяне зачапіў усяго адзін верш (які ўвогуле вынесены на заднюю частку вокладкі і ўяўляе сабой кароткую біяграфію паэта):

Прыйшоў на сьвет у год Зьмяі паводле ўсходняга календара і ў год сьмерці Сталіна паводле календара савецкага, пад знакам Дзевы, у радзільні насупроць Сафійскага сабору у Полацку... З тае пары так і бадзяюся па замураваных лябірынтах, шукаючы Полацкі летапіс, крыж Эўфрасіньні і сумнеўную славу...