Падарожжа ў БНР

Самае нечаканае ў гэтай кнізе, што аўтару ўдалося напісаць яе без песняў жалю і роспачнага плачу. Нават, так бы мовіць, з вясёлымі ноткамі, калі аўтару ўдавалася знайсці ў архівах нейкую цікавую, часам пікантную гісторыю, то яна абавязкова трапляла ў кнігу, вяртаючы з архіўнага пылу таму бурліваму, рамантычнаму, самаахвярнаму жыццю рысы рэальных чалавечых стасункаў.

Сяргей Шупа, як ён сам прызнаецца, першую палову 90-х гадоў пражыў у Беларускай Народнай Рэспубліцы. Дакладней, у архівах БНР, бо працаваў з імі і ў Вільні, і ў Менску. У выніку гэтай тытанічнай працы ў 1998 годзе пабачылі свет два таўшчэзныя тамы пад назвай “Архівы БНР”, у якіх Шупа сабраў і ўпарадкаваў ўсё тое, што тычылася захаваных пісьмовых матэрыялаў БНР – ад розных палітычных заяваў і мемарандумаў, да прыватных цыдулак…

Часта гэтае архіўнае падарожжа ў БНР засмучала мяне настолькі, што хацелася горка заплакаць – наколькі ж усё там было змрочна і безнадзейна і загадзя асуджана на ўсё тое, што было пасьля.

Выдатны прыклад цікавага і жывога non-fiction. Гісторыя БНР як гісторыя неабыякавых ды апантаных людзей, у жыцьці якіх знаходзілася месца і звычайнай будзённасьці, і незвычайнай узьнёсласьці, і адчаю, і радасьці, і г.д. (скандалы, інтрыгі, расьследаваньні, сенсацыі :D). У Сяргея Шупы атрымалася зрабіць з архіўных дакумэнтаў шматгранны моцны тэкст, які здольны перадаць чытачу дух 20-х гадоў мінулага стагодзьдзя, уразіць актыўнасьцю і моцай беларускіх дзяячоў, і, само сабой, храналагічна распавесьці пра існаваньне БНР. Частачкі кнігі вельмі маленькія, таму часам было цяжка пераключыцца з аднаго на…