Сонечны чалавек

Кніга Андрэя Дзічэнкі “Сонечны чалавек” мяне ўразіла. Але ў гэтым выпадку слова “ўразіла” трэба чытаць не як “я быў у захапленні”, а як “я быў шакаваны”. Так, кніга Андрэя гэта трохі не тое, што я звычайна чытаю. “Сонечны чалавек” гэта зборнік кароткіх апавяданняў, у якіх наш звыклы паўсядзённы свет раскрываецца з іншага боку – з боку дна, я б сказаў. Частку апавяданняў можна было б аднесці да так званага магічнага рэалізму, толькі магія ў іх збольшага чорная. Частка – гэта нататкі з жыцця выгнаннікаў грамадства: вычварэнцаў, наркаманаў, алкаголікаў. Бытавуха, беспрасветнасць, жэсць і трэш. Скажу шчыра, было ў тэксце “Сонечнага чалавека” некалькі момантаў, якія выклікалі ў мяне прыступ ванітаў. Не ў фігуральным сэнсе, маўляў, так дрэнна напісана, што бляваць хочацца, не, усё было самым…