Гамбурскі рахунак Бахарэвіча

Если книга неинтересна, её просто не читают. Либо читают до того предела, до которого позволяют твои собственные морально-волевые. У кого-то их хватает до десятой страницы, у кого-то до сотой. Если книгу читают до самого финала, значит, она интересная. А если книгу не только читают, но и переводят? На мой взгляд, это значит, что она не только интересная, но и чем-то важная. Как минимум для того, кто засел за перевод. Я лично засел. Пока у меня готов перевод только одного эссе. О Василе Быкове - http://www.proza.ru/2013/12/08/776 Наверное, понятно почему? Нет, не только потому, что прозу этого белорусского писателя мы проходили ещё в советской школе. И, наверное, не только потому, что по многу раз смотрели в кино и его"Альпийскую балладу", и "Сотникова". А сейчас, плюясь в сторону -…

каб нешта забыць, гэта трэба ператварыць у помнік, так лягчэй забываецца (с)

Часам здараецца так, што, амаль не ведаючы чалавека, мы можам прадказаць, ці адбудзецца паміж намі сяброўства. Мне не прыемны спадар Бахарэвіч, хоць я ніводнаго яго рамана і не чытала (так, так! "не читал, но осуждаю") і, шчыра кажучы, наўрад ці збяруся ў бліжэйшы час. Мне не падабаецца яго самаўпэўненнасць і пагарда да братоў-пісьменнікаў, яго павярхоўнасць, празмерная палітызаванасць (хоць я зусім не ўпэўнена ў слушнасці сваёй пазіцыі - а ці можа літаратура ўвогуле разглядацца па-за межамі палітыкі? напэўна, не; але павінна ж быць нейкае пачуццё меры ў колькасці кпінаў і здзекаў з улады і яе падхалімаў). Нарэшце мяне моцна раздражняе нават такая дробязь, як нямецкія словы ў тэксце. Ну так, аўтар жыве ў…

Адразу хачу заўважыць, што гэтая кніга — не падручнік па літаратуры, і нават не аўтарытэтнае меркаваньне літаратуразнаўцы. Гэта суб'ектыўнае меркаваньне самога Альгерда Бахарэвіча, хоць ён і скончыў філфак. Я сама вучуся на філфаку, таму, на шчасьце, чытала амаль усё, пра што вядзецца гаворка ў кнізе. Гэта вельмі важна, каб яе разумець. Таму я раю сядаць за гэтую кнігу людзям, якія валодаюць вялікім багажом ведаў па беларускай літаратуры. Асобна хачу сказаць пра гумар, якога ў кнізе дастаткова. Прычым якаснага гумару:

Мала хто задумваецца, што для цяперашніх школьнікаў, якія рагочуць зь «Пінскай шляхты», выраз «Хрэн у вочы» выклікае трывалыя парнаграфічныя асацыяцыі.

Бахарэвіч чарговы раз хоча паказаць людзям, што беларуская літаратура — гэта ня толькі вёска ды вайна. Вельмі…