Люди на болоте

Жили были нищие люди на малопригодной для сельского хозяйства земле (болота+песчаник+лес). Работали круглосуточно на хозяйстве, чтоб хоть как-то выжить. На фоне этого случился ряд юношеских влюбленностей, а ещё отдаленно и невнятно копошилась зарождающаяся советская власть. Это только первая книга из трех. Заканчивается она почти ничем. Думаю, со временем прочитаю остальные две части. Надо ж понять, куда именитый национальный автор завёл повествование. А заодно решить оставлять ли в домашней библиотеке этот трехтомник.

Можно почитать, если нравится про крестьян, латаную-перелатанную одежду, похлебки из ничего и прочие тяготы сельской жизни, а также бестолковость подростковых влюбленностей и ссоры на пустом месте аля кто на кого не так посмотрел. НО сюжетного наполнения не так много, а…

Не могу в рецензии делать ничего другого, кроме как петь дифирамбы автору. Полесская хроника – трилогия, которую открывает книга Люди на болоте, явно не зря занимает центральное место в творчестве Ивана Павловича. Это, наверное, самая увлекательная и наполненная смыслами классическая книга, которую я когда-либо читала.

Во-первых, родная литература всегда особенно откликается. В этот раз она откликнулась особенно, ибо автор родом из той же области, что и я. Он описывает родные ему места, а во мне будто отзывается память предков и я вижу эти места воочию. Даже забавно, что, родившись в крупном городе (а он, кстати, несколько раз упоминается по ходу повествования!), меня так впечатляют родные болота (которых, к сожалению, уже и нет почти). А фильм, снятый по мотивам этого произведения,…

Знаёмства з кнігай, як амаль ўва ўсіх, адбылося у мае школьныя гады, але зараз, у сілу абставінаў, я чытала яе ў другі раз,у значна сталейшым узросце. "Людзі на балоце" - даволі кранальная гісторыя пра цяжкі лёс людзей, якія павінны здабываць сябе ежу і месца амаль ў боем, бо балота не дае магчымасці жыць ляніва. На фоне чыста сялянскіх пытанняў разгортваецца трагедыя кахання Ганны і Васіля, якія кахаюць адзін аднаго, але не могуць дараваць крыўды на сябе і на лёс. Непаразуменні, нежаданне пачуць адзін аднаго, плёткі, цяжкае становішча становяцца мацней за каханне маладых.
Добра прапісаныя героі, шчыра паказаныя пейзажы, просты, але займальны сюжэт - усё гэта падаецца Мележам з такой любоўю, што не можаш не даецца дзіву, як у сэрцы змяшчаецца толькі любві да зямлі, якая не дае цябе любоў…

Первая книга цикла Полесской хроники. Первая книга, которую я вспоминаю при упоминании Ивана Мележа. Первая книга на белорусском языке, которую мне подарил муж.

Тянула она меня в свое болото долго и мучительно. Первую половину я читала почти месяц, а вот вторую за три дня. И на последнем предложении (а дочитывала я в телефоне) полетела проверять, правда ли книга закончилась.

В доинтернетовскую эру так было с сериалами. Серьезно?!? Остановить серию на самом интересном. Вот и тут. Иван Павлович подарил надежду парочкой фраз и сказал, беги за следующей книгой цикла. А ведь муж-то уже весь цикл прочитал. И впечатлён.

Да и история-то писанная-переписанная, но те радость и боль, любовь и ненависть, надежда и отчаяние, которые переживают жители этой отрезанной от мира болотом деревни невозможно…

У вёску Курані, якая знаходзіцца ў балоцістай месцовасці, прыходзіць савецкая ўлада і любоўны трохкутніх.

Дзякуючы савецкай уладзе (ці ўсё ж такі сваім уласным намаганням?), людзі ўжо крыху наладзілі грэблю праз багністую мясцовасць. Зараз новы план – зрабіць перадзел зямлі. Каб кожнаму двару яе дасталася пароўну.

Прагнуў зямлі, як вады ў спёку, сямнаццацігадовы Васіль Дзятлік. З дзяцінства ён прывучыўся працаваць да сёмага поту, каб яму, маці, браціку-падлетку і старому дзеду было як выжываць ад вясны да вясны. Як не хапала гэтаму хлопцу правільнага кірунку! Галоўным у сям'і лічыў сябе ён, але яго амбіцыі, празмерная годнасць не раз пакідалі яго ні з чым.

Але за што кіпеў ненавісцю да Васіля стары Корч, мясцовы кулак і набожнейшы чалавек, не разумею! Гэта Корч, дарэчы, з радасцю прапанаваў…

Цудоўны і шыкоўны раман пра жыхароў вёскі Курані, якая знаходзіцца ў балоцістай мясцовасці. Вельмі жыццёвы і цікавы, выклікаў цэлы спектр эмоцый. Тут аб адносінах бацькоў і дзяцей, суседзяў; аб каханні і рэўнасці (таксама прысутнічае любоўны трыкутнік), аб савецкіх поглядах, аб станаўленні савецкай улады і многім іншым.
Кніга стала мне правадніком у мае дзіцячыя ўспаміны, я вельмі пагрузілася ў атмасферу вясковага жыцця (у вёсцы я праводзіла вельмі шмат часу на працягу свайго жыцця), таму яна выклікала ў мяне вельмі цёплыя і моцныя пачуцці.

Вёска Курані Алешніцкага сельсавета Юравіцкай воласці, але гэта толькі нічога не вартая геаграфічная прывязка. На самой справе яна згублена на выспе пасярод палескіх балот. Дабрацца туды можна толькі летам, калі сцежкі трохі прасохнуць, ці зімой, калі балота замярзае і шлях можна пракласці наўпрост. У навакольных балотах знаходзіцца банда Маслака якая наводзіць жах на мясцовых жыхароў, а савецкая ўлада далёка. Час у які адбываецца дзеянне прама не ўказаны, але па ўскосных узгадках можна меркаваць што гэта 1926 і 1937 гады. І таму час ўладзе саветаў усталявацца і тут. Гэта і з'яўляецца галоўнай мэтай твору.

Часткі тэксту якія апавядаюць аб сялянскім жыцці, іх турботах і святах чытаць найбольш цікава, хоць яны і фрагментарныя і не апісваюць усю паўнату сялянскага быту. А часткі з…

Тронула меня эта книга, своей красотой и жизненностью. Повествование словно обволакивает и погружает медленно в свою атмосферу природной чистоты и человеческой обреченности. Само болото это не только место действия, но как будто и полноценный персонаж книги. Сначала было ощущение что это просто декорация - небольшое село расположилось практически на острове среди болота… Но постепенно это слово приобретало все более объемный смысл, сама натура людей и их поступки словно медленно погружались в атмосферу трясины и безнадеги.

Надо, не жалея ничего, не боясь, переделывать болото, затхлую жизнь - и тьма и ряска исчезнут навсегда. Будет одна чистая, светлая вода, светлая жизнь.

И вместе с тем к окружающей природе у людей нет неприязни, это их родина, эти топкие леса кормили их отцов и дедов……

Цяжкі, дэпрэсіўны раман. Сялянская праца, бедната, скупая любоў з рэўнасцю і мімалётнымі поглядамі, багатая сям'я кулакоў, заняўшая месца паноў у вёсцы. Каля 75 адсоткаў рамана занята любоўнымі справамі, блудам, сваркамі, злобай, помстай, зайздасцю і невясёлым вяселлем напрыканцы. Не шкада нікога у гэтым няшчасным рамане, нават Хадоську з няўдалым абортам, якая не заўважала заляцанняў добрых хлопцаў, а аддалася багатаму. Не чытаў гэты раман у школе, і не думаю, что многае згубіў. Але мова, персанажы і культура жывыя ў гэтым творы, з таго самага беларуска-украінскага Палесся.