Шабаны: гісторыя аднаго знікненьня

"Шабаны — не деревня. Но Шабаны — это и не город. Шабаны — как бардовская песня, которая не дотягивает ни до настоящей музыки, ни до настоящей литратуры..." Книга прям вот нашпигована такими обалденными метафорами, которые хочется бежать зачитывать всем подряд. "Хороший, зелёный район, ни заводов тебе, ни парадов..." Как такая книга может не понравиться? Она замечательная!

Были, правда, по-началу некоторые трудности с восприятием текста, из-за не линейного, а параллельного сюжета, одна из частей которого тоже нелинейна. На неординарную композицию намекает название – "Шабаны. История одного исчезновения". Т.е. в книге есть и про Шабаны, и про исчезновение. И вот с исчезновением как раз всё понятно (на самом деле нет), а про Шабаны автор просто (не просто) рассказывает всё, что ему…

Если Вы хотите ненадолго обратиться в призрака и незримо последовать за человеком, пережить вместе с ним захватывающие приключения, а затем, искрясь восторгом от полученных впечатлений, поставить его на полку, чтобы перейти к следующему - пройдите мимо этой книги. Вы зря потратите время. Но можете остаться, и получите возможность заглянуть в душу целой народности. В домашних тапочках ее большой, недалекий и светлый муж ушел вынести мусор. И больше она его никогда не видела.

Именно с такого события начинается сюжетная линия романа. А дальше мне сложно говорить о сюжете. Он здесь не важен, его нет. Есть только скелет, к которому приклеены до смешного обыденные события. Обыденные с учетом того, что у героини пропал муж, конечно же. И вот в этих событиях Вы легко найдете себя. Вспомните,…

У кожнага свае Шабаны (малая Радзіма). У кожнага свая невытлумачальная настальгія. Як па арміі ў дэмбелёў, як у людзей, якія выпісаліся з бальніцы і г.д. Захапіла лірычная частка, якая складаецца з невялікіх эсэ пра малалетства, юнацтва, сталенне героя. Часткі пра Сіманенку не натхнілі. Калі шчыра, то пры перачытванні я да іх нават і не звяртаўся. На мой суб'ектыўны погляд, гэтую кнігу можна было б падзяліць на 2. І тая "лірычная" частка атрымала б адзнаку "выдатна", а другая "траяк". Разам жа яны атрымліваюць "добра". Але хочацца верыць, што наступныя кнігі аўтара будуць больш прадуманымі.

"Раман пра магчымасці мовы і немагчымасць кахання", — інтрыгуе анатацыя. І з большага мае спадзяванні апраўдаліся. Мова сапраўды цудоўная, Бахарэвіч выпрабоўвае яе магчымасці са смакам, гуляючы, быццам так яно і павінна быць. З аднаго боку, разумееш, што самыя розныя па складанасці думкі можна выказаць чатырма словамі "сал", "бэн", "рош", "ён", і гэтага хопіць, каб быць пачутым, таму што цябе ўсё роўна ніхто не слухае. З другога — слова можа змяняць рэчаіснасць, напаўняць жыццём мертвыя рэчы.

На аўтобусе яны вярнуліся ў Шабаны, выйшлі ля гастраному, побач зь якім, закрываючыся ад сонца пляскатым брылём, драмаў маленькі рынак. Каля рынку шыхтаваліся перасоўныя крамкі. Побач даілі бочку з квасам.

Так, дзякуючы мове, сваім жыццём жыве ўсе нежывое ў Шабанах і яго ваколіцах. Чаго не скажаш…

Добрая кнiга,не адпускала мяне ад сябе да поўнага прачытаньня) нiколi не была ў Шабанах, зь цяжкасьцю ўяўляла, як там. Але пасьля прачытаньня кнiгi нiбыта сьвет адкрыўся) Даволi займальны не занудны сюжэт, цiкавыя гiстарычныя ўстаўкi. Яшчэ больш захацелася патрапiць у гэты канцавы пункт мiтычных аўтобусаў. Кнiга на 9 зь 10.