Цитаты из книги Цмокі лятуць на нераст

Падтрымкаю мне тут літаратурная байка савецкіх часоў. Заходзіць Якуб Колас у рэдакцыю часопіса, а насустрач яму зьбянтэжаная карэктарка. “Канстанцін Міхалавіч, у вас тут у апошнім вершы радок ёсьць: “у-жо-пі-во-ні-рась-цьві-лі”… Мо паправіць? Гучыць неяк непрыстойна”. Падумаў крыху дзядзька Якуб і кажа: “Пакідай як ёсьць.…

Напэўна, недзе там, на мяжы быцьця, куды сыходзяць душы памерлых абываталяў, ля брамы маскультнага раю стаіць ён — інфэрнальны Якубовіч з вачыма мудрага сьфінкса, і прымае ад іх чаканкі, вышыванкі, і слухае дзіцячыя вершыкі, і задае пытаньні, і прапануе круціць барабан. Тры разы.

Сустракаеш цяжарную сяброўку, кладзеш ёй руку на жывот і пытаесься: “Каго чакаеш: дзяўчынку ці няўдачніка? ™”

22 чэрвеня 1986 году на Чэмпіянаце сьвету па футболе Дыега Марадона ўсадзіў рукою мяч у браму ангельцаў. Аднак дзіўным было ня гэта, а тое, што судзьдзя гол залічыў. “Мая рука — рука Бога”, — пракамэнтаваў тое, што адбылося, Марадона. У канцы 2002 году ў Аргентыне была створаная “Царква Рукі Божай”. Брацтва дыегарыянцаў…

У беларускім нацыянальным праекце “Слоўнік Свабоды” ёсьць парадаксальнае выслоўе: “Цьвёрдага ў сваёй веры ў Бацькаўшчыну беларуса можна пазнаць па колькасьці мяккіх знакаў у тым, што ён піша”. І гаворыць, дадам ад сябе. Бо калі ў маёй прысутнасьці правільна па-беларуску вымаўляюць пізЬдзец, я амаль чую гэты мяккі знак.…

Эмігрантам можна быць, нават не пакідаючы родных мясьцінаў. Думаючы сваю, няісную Беларусь, чалавек робіцца ўцекачом у сябе, экзыстэнцыйным эмігрантам.

Беларусь — недапісаны тэкст. Гэта краіна, якой больш няма. Яна была калісьці. Гэта была краіна, у якую вярнуўся Францішак Скарына. Краіна, у якую дзядулевы суседзі вярталіся з Мэрыкі. Зрэшты, яны былі апошнімі, хто вярнуўся, бо той Беларусі, у якую яны вярталіся, ужо няма. Яе няма досыць доўгі час, аднак невядома, калі…