Янина Пинчук — о писателе

Предложить изменения

Першае ўражанне — лагодна-кветкавае (мо, таму што летам чытаю?) Другое: невялічкая кніжыца на добрай бялюткай паперы з чымсьці — і чамусьці я перакананая ў гэтым — менскімі вершамі. Можа, яны і не ў Менску, і не пра Менск напісаныя, але ж немагчыма пазбавіцца ад пачуцця: быццам я вось зараз выйду на ганак і пабачу, як здяйсняецца верш. Ці а шостай гадзіне невядомы музыка зайграе яго ў пераходзе, ды так прыгожа, што людзі мімаволі спыняць свой пасляпрацоўны бег… Ці нехта надпіша ім трансфарматарную будку ў двары, і я сустрэну верш, вяртаючыся ў ліхтарна-жоўтай начы з гуляў… Але вось яна, кніжка — сённяшняя ці тутэйшая, без розніцы, — перада мной. На вялізных белых палях цягне маляваць. Так, аўтарку наўпрост завуць мастаком, але ж не гэта, не назва і нават не канкрэтныя словы ці рыфмы…

...менавіта гэтую ідэю і хоча данесці да нас аўтарка - трэба сказаць, атрымалася паспяхова. Нават не пабаюся сказаць, што кніга Яніны Пінчук - гэта ўнёсак у так званы "тэкст горада": напісана пра Мінск вельмі шмат, але такое магічнае, рамантычнае бачанне мне асабіста сустракаецца ўпершыню. У нашай сталіцы багата абліччаў, багата інтэрпрэтацый з боку розных творцаў - але ж павінна было з'явіцца і нешта блізкае па духу "Казкам старой Вільні" Макса Фрая, такой кнігі не хапала - і вось урэшце яна пабачыла свет. Апавяданні тут розныя можна знайсці: і апавяданне-настрой, і апавяданне-сон, і апавяданне-мініяцюру, і апавяданне філасофскае... Але ўсе яны шчыльна знітаваны, здаецца, выкінь адно - і разбурыш канструкцыю. Таму мне асабіста "Горад мрой" успрымаецца як раман. Але не чакайце ад яго…